من کرد با بخشی از تحلیل آقای دکتر داریوش همایون بطور کلی موافقم که می گویند همه چیز را نمی باید در تظاهرات خیابانی خلاصه کرد. اما از اینکه میگویند خیابان را رها کردن شکست است، درست نمی دانم. اگر بقول ایشان شکست هم بدنبال داشته باشد، نمی توان درخارج ازگود و بدور ازدغدغه نشست و مردم را به تظاهرات خیابانی تشویق نمود و جان نخبگان جامعه را بیشتر ازاین به خطر انداخت. زیرا این رژیم تا دندان مسلح با هدف و بمرور زمان یا این نخبگان را نابود می کند و یا مجبور به فرار از مملکت می نماید،

ساعاتی پیش در سحرگاه امروز با اعدام ظاهراً زود بهنگام ِعبدالمالک ریگی بنیانگزار جنبش مقاومت مردمی ایران موسوم به جــنــدالله در تهران (۱)، نام وی به لیست طولانی "یاغیان" و رهبران جنبش های چریکی بلوچ که برعلیه تبعیض و ظلم و ستم حکومت های مرکزی به شورش برخاسته بودند، به تاریخ پیوست. هشتاد سال پیش نیز مـیـر دوست محمد خان بارانزهی که با بسیج چند هزار بلوچ مسلح بر علیه رضا شاه قیام کرده بود، در۲۶دی ماه ۱۳۰۸ در زندان تهران اعدام شد. اما بعد از دادشاه شورشگر معروف که وی نیز در ۲۰ دی ماه ۱۳۳۶ کـُشته شد، کمتر کسی در حد عبدالمالک ریگی شهرت و آوازه جهانی کسب کرده بود.

اینکه دقیقاُ روز برگزاری کنفرانس بروکسل با ۲۲ خرداد اولّین سالگرد قیام باشکوه میلیونی مردم همزمان مقرّر گردیده است، یک تصادف اتفاّقی نمیتواند باشد. با توجّه به سیاست " مبارزه پارالل" دوستان فدرال دموکرات آذربایجان این تصمیم کاملاُ قابل درک و توجیه میباشد. سیاستی که نمیخواهد با مبارزات سیاسی میلیونی مردم در راه تحوّلات بنیادین در راستای دموکراسی ، مدرنیته و عدالت اجتماعی همگام گردد، بلکه مبارزه پارالل مستّقلی را در راستای احقاق حقوق ملّی مردم آذربایجان دنبال میکند. تاکتیک مبارزه ای که نه تنها موجب تشتّت در جبهه مبارزه در راه استقرار دموکراسی میگردد، بلکه به جبهه کودتا و سرکوب این امکان را میدهد تا بتواند از این پراکندگی در جبهه دموکراسی استفاده کرده و تک تک نیروهای جبهه دموکراسی را جداگانه مورد ضربه قرار دهد.