از فعالیت های حقوق بشری نبایست پروفیل گروهی و سیاسی ساخت و بسیار مهم است خصلت فراگیر جنبش‌های حقوق بشری حفظ شوند تا شانس همگانی شدن بیابند. در فرهنگ استبدادی، انحصار طلبی نرم است. مدارا و تحمل دیگری بسیار کم است و هر نوع توافق سازشکاری، تسلیم طلبی و کجروی از اصول تلقی می شود. یعنی به دلیل آن پیشینه فرهنگ استبدادی، هر کسی‌ خو گرفته است تک صدائی را رواج دهد. در حالی‌ که جنبش‌های اجتماعی و حقوق بشری، چند صدائی و فراگیر هستند.

دوشوکی و رأفت به همان اندازه که در مورد فراگیر بودن توافق و اتحاد اتفاق نظر دارند، روی این مسأله‌ نیز متفقند که‌ اما فراگیری نباید به قیمت کیفیت و محتوای ارزشهایی که‌ مبنای اتحاد قرار میگیرند حاصل شود. دوشوکی در این باره‌ می گوید :"ما برای اهداف و آرمانهایی مبارزه‌ می کنیم که‌ جمهوری اسلامی مانع سر راه‌ رسیدن به‌ آنهاست، نه‌ اینکه‌ سرنگونی جمهوری اسلامی تنها هدف ما باشد." رأفت نیز معتقد است که‌ مخالفت با جمهوری اسلامی به‌ خودی خود نمیتواند عامل و دلیل وحدت و همکاری باشد.

حقانیت شرکت یا عدم شرکت در سمیناری چون «سمینار اولاف پالمه« را نیز باید اول از همه با پیام سیاسی برخاسته از دل آن و ارایه شده از سوی کلیت‌اش محک زد و نه که مثلاً با رفتار کسانی که احتمالاً خواسته باشند نفس تشکیل آنرا سرمایه‌ایی بسازند در داد و ستدهای سیاسی خاص خودشان. اگر نوعی از کمک خارجی در میان باشد که به اتکای آن بتوان بخشی از اپوزیسیون ایرانی را برای گفتگو و هم‌رایی دور هم جمع کرد، مسلماً باید از آن استقبال کرد و با ورود مداخله گرایانه در آن کوشید که موثر افتاد. برکنار ماندن و برکنار نشستن، راه نیست؛ مگر و فقط در آنجایی که با جمع آمد‌هایی مواجه شویم با مقصد ناکجا آباد!

از نظر من این تنها خانواده های مهاجر نیستند که با میراث فرهنگ پدرسالار خود خشونت ناموسی را دامن میزنند. جامعه اکثریت هم با تبعیض نژادی گرایش به پدرسالاری و مرسالاری را به ویژه در میان مردان مهاجر تشدید می کند. در نظریه من جامعه اکثریت با تولید شکاف طبقاتی و تبعیض نژادی خود بخشی از مشکل است چون این جامعه فکر می کند تنها باید فشار علیه مهاجران را افزایش بدهیم و آنها مجبور شوند خودشان را با نرم و ارزش های جامعه تطبیق بدهند.

در آستانه ی هشتم مارس، روزجهانی زن، کنفرانسی در محل پارلمان سوئد برگزارشد که به زنان خارجی تبار در بازار کار درسوئد می پرداخت. این کنفرانس که موضوع آن بررسی موقعیت زنان خارجی تبار و مهاجر در بازارکار بود، به دعوت حزب چپ و باشرکت نمایندگانی از احزاب مودرات، سوسیال دموکرات، لیبرال مردم و چپ در روزپنجشنبه در پارلمان برگزارشد. مهرداد درویش پور علاوه بر نمایندگان این احزاب، اعضای یک گروه تحقیق که دراین زمینه پژوهش کرده بود و چند پژوهشگر اجتماعی ازجمله مهرداد درویش پور، استاد جامعه شناسی در استکهلم نیز دراین زمینه سخن رانی کردند.

به نظر من عامل اصلی، فرقه گرایی ست. هم اکنون می توان همکاری هایی را سازمان داد، اما فرقه گرایی اجازه نمی دهد؛ عاملی که هر کسی می خواهد برای خودش مبنایی فرادست و هژمونی طلب درست کند. فرقه گرایی امکان شکل گیری هیچگونه همکاری را نمی دهد.

مجلس آینده اگر در خرداد سال ۱۳۹۱ تشکیل شود ـ که اگري ست بزرگ ـ برای "رهبر" نظام از مجلس کنونی بیش تر مساله خواهد آفرید که به نوبه خود، محرکی خواهد بود برای ترکتازی های بیش‌تر رئیس جمهور.