عدم حضور اصلاح طلبان و تحریم گسترده انتخابات مجلس شورای اسلامی اسفند ۱۳۹۰ ، بستن تمام راهای مسالمت آمیز حاکمیت بر روی خود و سئوالات دیگر در گفتگو با نقی حمیدیان کنشگر سیاسی در سری برنامه های نگاه نزدیک

تحریمهای جهانی ، نقش نیروهای امنیتی در نتیجه و آرایش صحنه انتخابات اسفند ۱۳۹۰ مجلس ، اثرات فشار اقتصادی بر جامعه و پیآمدهای آن در یک گفتگو با بهروز خلیق مسئول هیئت سیاسی - اجرایی سازمان فدائیان خلق ایران - اکثریت

در میان اپوزیسیون ایران دو نیرو با حمله نظامی به ایران مخالفند. یکی انهایی که پایگاه اجتماعی نیرومند دارند و هم از این رو خود را از حمله نظامی برای دست یابی به قدرت بی نیاز می دانند و می فهمند هر نوع حمایت ازحمله نظامی می تواند به پایگاه اجتماعی اشان آسیب برساند. دومین گروه، انهایی هستند که به ارزش های سیاسی خود پایبندند. برای نمونه بخش مهمی از چپگرایان حتی اگر پایگاه اجتماعی در خوری نداشته باشند با حمله نظامی سخت مخالفند.

اگر با واقع‌بينی و هوشياری به توازن نیروها در صحنه‌ی سیاسی ایران نگاه کنیم، می‌بينيم راه دیگری پیش پای سپاه باقی نمانده است. همه‌ی قدرت‌های خارجی با چنگ و دندان تیز در انتظار تکه و پاره کردن ایران و بردن "سهم" خود در این تاراج ملی هستند. اقتصاد و تولید، گویی به سیاره‌ای دیگر تعلق دارد و اين قلب هر ايرانی را بدرد می‌آورد، بيش از حد تاب‌آوری.

باور‌ها و رفتارهایی که سکسوالیته زن را به شدت مورد حمله قرار می‌دهند و سعی می‌کنند آن را بپوشانند معمولا متاثر از مذهب، سنت و نوعی فرهنگ پدرسالارانه اند. اگرچه در این میان برخی به تفاوتی‌هایی در فرهنگ مسیحی با اسلامی در برخورد به سکس و سکسوالیته زنان اشاره داشته‌اند. در مسیحیت، سکس اساساً مظهر قوای حیوانی است و یک مومن باید با خودداری از سکس و پرهیز از آن نوعی تقوای آسمانی را به نمایش بگذارد. بنابراین دوری جستن از سکس و نمادهای آن برای نشان دادن تقوا، کنترل فردیت و تحکیم اقتدار دینی فوق‌العاده کلیدی است.

سازمان‌ها و احزاب سياسي را بايد به عنوان موجود زنده نگاه كرد. از اين منظر دست به تجديد نظر زدن در منطق طبيعي اين‌گونه حركات است. اگر اينان در مواجهه با مسايل عيني و مشكلات مبارزاتي دست به تجديد نظر نزنند يا نزده باشند، جاي تعجب مي‌بود. با اين حال به نظر من تجديد نظر در افكار، يك مساله است و چگونه اين عمل را انجام دادن مقوله‌اي جداست. چه رفتاري كه تقي شهرام و همراهانش با گروه مخالف انجام دادند و چه طريقي كه به مصطفي شعاعيان برخورد كرد قابل توجيه در چارچوب برخورد راي سالم درون‌گروهي نيست. همان‌گونه كه من مفصل در اين‌باره نوشته‌ام، ريشه اين‌گونه برخوردها را بايد در بدفهمي چپ ايران از ماركسيسم (يعني برداشت استاليني) و فرهنگ استبدادزده جامعه ايراني يافت.

«به دلیل ابهاماتی که در باره این کنفرانس وجود داشت، ترجیح دادم با تامل بیشتری برخورد کنم و دیدم در چهار خانواده سیاسی، از جمهوری‌خواهان، مشروطه‌خواهان، اصلاح‌طلبان دینی و چپ‌گرایان مخالفت با این کنفرانس وجود دارد‫.‬ تا زمانی که در این چهار خانواده برای شرکت در چنین گردهمایی‌ای آمادگی وجود ندارد، شرکت در آن نمی‌تواند پشتوانه اجتماعی مناسبی داشته باشد‫. یا این صرفا یک کنفرانس است یا تلاش برای ایجاد اتحاد برای دموکراسی است. شایعه کنگره ملی و در بسته بودن آن برای مطبوعات، سوظن‌های زیادی پدید آورده و فضای تندی را به ویژه در رادیو های فارسی زبان در استکهلم به‌وجود آورده است.»

وجود شایعه ی تشکیل یک تشکل یا اتحاد از نیروهای اپوزیسیون ایران دراین کنفرانس، برخی از شرکت کنندگان ازجمله مهرداد درویش پوررا نیز دچارتردید کرده است. او درگفتگویی با پژواک، علاوه براعلام انصراف خود از شرکت در کنفرانس، درمورد شرکت کنندگان دیگر دراین کنفرانس نیزگفته است.