" .....سعید محسنی ( نائینی) زندان به زندان می گشت و درس شکنجه و بازجویی و کشتار می داد. او البته فقط به زندان های مرکز استان ها می رفت ، بازجوها و شکنجه گرها و زندانبان ها را از زندان های دیگر به زندان مرکزی می آوردند تا در کلاس تعلیم او شرکت کنند.من در اصفهان، شیراز، مشهد و تهران با او بودم. در زندان " هتل" (اصفهان) با حکم حاکم شرع و شخص موسوی اردبیلی رفت و آمد می کردم . هر کسی اجازه نداشت به این قتلگاه ورود کند.
سعید را در یکی از صحبت های اش خیلی عصبانی دیدم . او در واقع " ده فرمان" آیت الله شاهرودی را که برمبنای آن می باید دستگیری و بازجویی و شکنجه و اعدام عمل می شد با زبانی ساده ، اما پر ابهت و گاه ترسناک به شکنجه گرها و بازجوها و زندانبان ها تعلیم می داد:
"....نگذارید دشمن فرار کند، او را دنبال کنید و تا دستگیری و یا کشتن رهایش نکنید، اگر زخمی شد زخم او را مداوا نکنید ، بگذارید عفونت کند. اگر اظهار عجز و درد کرد و یا فریاد زد او را بزنید. در خانه های تیمی اگر احساس خطر کردید همه را بزنید. رحم نکنید. تمام وسائل را ضبط کنید و اگر لازم شد خانه را ویران کنید و کشته شدگان را زیر آوار بگذارید. اگر فراری به خانه ای پناه برد به آن خانه و محل وارد شوید. هرکس مزاحم کار شما شد از میان برش دارید ، فرق نمی کند زن باشد ، کودک باشد ، پیر یا جوان باشد، کسی که مزاحم کار شماست باید از بین برود. کارتان باید ایجاد رعب و وحشت باشد. به هر شکل ممکن، این را باید حلقه گوشتان بکنید".
به طرف مشهد می رفتیم. من و او در صندلی عقب نشسته بودیم. راننده جوان پاسداری بود و اسلحه اش را که کلاشینکف بود روی صندلی جلو گذاشته بود. سعید هم کلت اش را جلوی پای اش گذاشته بود.از داخل کیف اش اول دیوان عزلیات حافظ را در آورد و بعد یک کتاب قطور انگلیسی و کتاب دیگری که به لاتین نوشته شده بود. پرسید: "کتاب می خوونی؟" گفتم : "غیر از قران و کتاب های دینی کتابی نخوانده ام ". با تمسخر گفت : " قران؟ این کتاب مگر خووندن داره ؟" . راننده با ناراحتی برگشت و نگاهی به سعید انداخت . سعید با عصبانیت و صدای بلند به راننده گفت: ": جلوتو نیگا کن ، جلوتو نیگا کن، نبینم دفعه ی دیگه بر گردی و منو نیگا کنی، فهمیدی؟ ". راننده چیزی نگفت. سعید رو کرد به من و پرسید: " تو آنتونی گیدنز رو می شناسی؟ این کتاب انگلیسی یکی از کار های اوست". گفتم:" نه ، نمی شناسم" ، و عصبانی گفت :" برای همین است که انقلابتون داره راه دیگه ای میره. شما چطور انقلاب کردین؟ چطور می خواین نگه اش دارین؟ ". کتاب انگلیسی را جلوی روی من گرفت و گفت : " این مرد بزرگترین جامعه شناس دنیاست؟ آدم تا جامعه شناسی ندونه حتی بازجو و شکنجه گر خوبی از آب در نمی آد، این کتاب خیلی درس ها داره " . پرسیدم : " در باره بازجویی و شکنجه کردن هم داره؟" بهم ریخت ، زرد و عصبانی تر شد, دست جپ اش شروع به لرزیدن کرد . کتاب را روی صندلی گذاشت و با دست راست دست چپ اش را گرفت و تکرار کرد : " آروم حیوان، آروم" . راننده با تعجب از توی آینه نگاه اش کرد. تصمیم گرفتم دیگر از او سؤال نکنم، اصلن نمی شد از این آدم سؤال کرد. بعد دیوان حافظ را برداشت و جلو روی من گرفت . پرسید: " .. اینو که دیگه میشناسی؟ "گفتم :" بله می شناسم" . پرسید: " .. شعر از او حفظ هستی؟ " . گفتم : " نه" . با صدایی بلند پرسید: " تو از حافظ شعر حفظ نیستی ؟ په چرا زنده ای؟ هر ایرانی باید حافظ رو بخوونه و شعر های او رو حفظ باشه، شما که خودت کنار دست حافظ بزرگ شدی ، اونوقت شعر از او حفظ نیستی، باید شرمنده شد، من با شعر های حافظ زندگی می کنم".
ساکت شد. خیره ی جاده شد و شروع کرد با خودش حرف زدن:
" شما لیاقت اینها را ندارین ، لیاقت حافظ ، سعدی ، فردوسی، مولانا و نظامی رو، اینها در دنیا مثال و شبیه ندارن ، بهتر است همان مزخرفات را بخوانین "، و پشت سرش را چند بار محکم به پشتی صندلی کوبید، چشم های اش را بست و بعد از چند دقیقه خرخر اش شروع شد.
در یکی از شهر های مسیر کاری داشت و می بایست توقف کوتاهی می کردیم. راه بندان بود. شهدای جبهه را آورده بودند و تشییع می کردند. سعید نگاهی به جمعیت و تابوت ها انداخت و گفت: " مملکتی که رزمنده هاش اینها باشن هر روز باید شاهد تشییع جنازه باشه " و رو کرد به من و پرسید: " شما جبهه رفتین ؟ " . پاسخ دادم:" هنوز این سعادت نصیبم نشده ". با پوزخند گفت: " معلوم میشه آدم عاقلی هستی". راننده جوان باز ناراحت سر برگرداند تا چیزی بگوید. سعید با کف دستش صورت راننده را به طرف جلو چرخاند و با تحکم گفت: " مگه بهت نگفتم کارتو بکن ، فقط جلوتو نیگا کن ، این دفعه ی آخره که بهت تذکر میدم ، فهمیدی؟" . راننده با دلخوری و رنگ و رویی پریده به کارش ادامه داد.
در زندان وکیل آباد مشهد غروب بودکه می خواست تعلیم بدهد. اذان می گفتند. یکی دو تا از بازجوها و شکنجه گرها پا شدند که بروند نمار بخوانند. پرسید: " کجا؟" ، یکی از آن ها گفت : " وقت نماز است". با عصبانیت گفت: " برین اما دیگه بر نگردین". آن ها منصرف شدند و خواستند بنشینند اما به آن ها اجازه نداد و گفت: " گفتم: برین بیرون ، بیرون" و بیرون شان کرد . با همان زنگ صدا و شمرده شروع کرد
"....طوری با زندانی رفتار کنید که همان چند ساعت اول تخلیه شود، صبر نکنید والا اطلاعاتی که دارد می سوزد. نباید بگذارید به 24 ساعت برسد.آنقدر باید بزنید و فشار بیاورید که تخلیه شود.باید فکر کنید که از قربانی چیزی نمی دانید باید بگذارید خودش در باره خودش بگوید، باید خودش بگوید وقتی خودش بگوید دیگر در اختیار شماست . زندانی ای که می دانید اعدامی ست اما حرف نمی زند را می توانید با شلیک گلوله به بدن اش به حرف بیاورید. گلوله چهار جا دردناک است و دردش را نمی شود تحمل کرد ، شلیک به شانه ها و زانوها، محصوصا" سر زانو، مطمئن باشید این روش زندانی را به حرف می آورد و نشان خواهد داد که ما حوصله و وقت برای قهرمان بازی نداریم.""
در محلی دیگر در همین زندان وکیل آباد تعلیم می داد و صحبت می کرد، مثل همیشه حرف حرف او بود. معاون فرمانده سپاه ( جلیل طالشی) می خواست حرف بزند. سعید اجازه نداد و به او گفت بنشیند. معاون فرمانده سپاه با اعتراض جلسه را ترک کرد. جلسه بعد باز همین فرد وارد شد. سعید از او پرسید : "کی اجازه داده شما وارد این جلسه بشی؟ " معاون فرمانده سپاه گفت : " من احتیاج به اجازه ندارم هر جا دلم بخواد وارد می شم". سعید از او خواست نزدیک او بیاید. معاون فرمانده پذیرفت. وقتی به نزدیکی سعید رسید سعید چنان سیلی ی محکمی به او زد که او به در و دیوار کوبیده شد. معاون فرمانده را که مردی ورزیده و تنومند بود، بلافاصله بردند. سعید طبق عادت و بیماری اش بلافاصله دست جپ اش شروع به لرزیدن کرد. در برابر جمع با دست راست مچ دست چپ اش را گرفت و گفت: " ... آروم باش حیوون، آروم" و دست را چند بار به دیوار کوبید، و به تعلیم و صحبت های اش ادامه داد.
من بارها شاهد این دست اتفاق ها در سفرهایی که او را همراهی می کردم ، بودم. این سؤال هم بارها به ذهن من آمد که آدمی که نماز نمی خواند ، خواندن حافظ و جامعه شناسی گیدنز را برخواندن قران ترجیح می دهد، ریش اش را می تراشد ، با همکاران اش رفتار خشن و تندی دارد ، چگونه تحمل شده و چرا در چنین موقعیت مهمی قرار گرفته است؟ او البته آدم بی ایمانی نبود اما نگاه خاص خودش را به دین و ایمان داشت ، او وقتی از فردوسی و حافط و سعدی حرف می زد طوری وانمود می کرد و می خواست حالی من کند که ملتی که این بزرگان را داشته دین را دیگر برای چه می خواسته و می خواهد؟
البته بعدها متوجه شدم که چرا او در چنین موقعیتی هست و کسی نمی تواند به او چیزی بگوید. دلیل این بود که پدر سعید ، که یکی از بازرگانان متدین و متمول ایرانی در اروپا بود و کار تجارت می کرد از دوستان و نزدیکان آیت الله بهشتی بود. شنیدم که بهشتی هر چه داشت از پدر سعید محسنی داشت. بهشتی به توصیه پدر سعید، او را وارد سیستم قضایی کرد تا ضمن خدمت شاید متدین شود و به راه راست هدایت شود، البته متدین آن طور که پدر سعید می فهمید. سعید اما راه خودش را می رفت راهی که از عبادت جسارت را می فهمید و از جسارت خشونت و شقاوت را....."
**********
زیرنویس
* سلسله مطالبی که هشتمین بخش آن را خواندید، اظهارات یکی از کارکنان سابق قوه قضائیه حکومت اسلامی درشکنجه گاه ها و زندان های این حکومت است. او به عنوان شاهد تجاوزبه دختران و زنان زندانی، شاهد شکنجه واعدام زندانیان سیاسی و عقیدتی از گوشه هایی از جنایت های پنهان مانده ی جنایتی به نام حکومت اسلامی پرده بر می دارد. با توجه به اینکه در زندان ها حکومت اسلامی، شاغلین در زندان ها از نام های متعدد و مستعار استفاده می کردند ( و می کنند)، نام ها و فامیلی ها می توانند واقعی( و حقیقی ) نباشند.(م.ن)
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
