اعتصاب سراسری کامیون‌داران نقطه‌ای کلیدی در مسیر بیداری طبقاتی در ایران است. برای آن‌که این خیزش به سرنوشت جنبش‌های مقطعی دچار نشود، باید با پشتیبانی همه‌جانبه از سوی نیروهای مترقی همراه شود؛ پشتیبانی‌ای که به جای مصادره، به تقویت سازمان‌یابی و آگاهی طبقه‌ی کارگر بینجامد.
در برابر سازش‌کاری، پراکندگی و مداخله‌ی نیروهای راست، باید از استقلال این جنبش دفاع کرد. اعتصاب کامیون‌داران پژواکِ صدای زحمت‌کشان است؛ نگذاریم این صدا خاموش شود.

این نخستین بار نیست که رانندگان کامیون دست از کار می‌کشند تا شاید مطالبات صنفی خود را بتوانند به گوش مسئولان جمهوری اسلامی برسانند. اما گوش مدیران زپرتی جمهوری اسلامی هرگز به شنیدن مطالباتی از این دست واکنش مثبت نشان نمی‌دهد. این بار نیز گران کردن سوخت بهانه قرار گرفته است تا رانندگان کامیون از نو دست از کار بکشند. این موضوع در حالی اتفاق می‌افتد که هنوز هم هیچ کدام از مطالبات پیشین این رانندگان تحقق نیافته است. با این اوصاف، مطالبات گذشته و حال رانندگان کامیون هم‌چنان بر روی هم تلنبار می‌شوند، بدون این‌که گره‌ای هرچند کوچک و موقتی از آن گشوده گردد. پیداست که اینک مطالبات کامیونداران با تمامی خواست‌های معیشتی توده‌های مردم عادی جامعه نیز در پیوند قرار گرفته است.