ضرورت متشکل و متحد شدن طبقه کارگر از همین مبارزه روزمره‌ای ناشی می‌شود که در سراسر محیط جغرافیایی سرمایه‌داری در جریان است. سراسری شدن مطالبات طبقه کارگر، اتحاد و آگاهی آن پیش‌شرط مبارزه علیه سرمایه‌داری است و همبستگی و تشکل سراسری کارگری که برخاسته از مبارزه جاری نیروی کار باشد، نیز قدمی حیاتی است.

مهوری اسلامی همراه با سیاست‌هایی که در پیش می‌گیرد از پیش برای اخراج کارگران تمهیدات لازم را فراهم دیده است. برخی از همین سیاست‌ها عبارت‌اند از: الف- کنار گذاشتن کارگران از مشارکت در ساختار حکومت ب- نوشتن قانون کار ساختگی برای کارگران ج- جلوگیری از تشکل‌یابی آزادانه‌ی کارگران کشور د- پیوند و هم‌آمیزی راهبردی حکومت با اتاق بازرگانی ه- مصادره‌ی خودمانی دولت از سوی کارفرمایان و- نبود نظارت و کنترل کافی بر واحدهای تولیدی از سوی وزارت کار ز- تحمیل هزینه‌های تمام نشدنی تحریم و خودتحریمی به کارگران و مزدبگیران، تنها بخش کوچکی از همین سیاست‌های نامردمی به حساب می‌آیند که متأسفانه هر روز شدت و حدت بیش‌تری می‌پذیرند. اما کارگران و مزدبگیران کشور به نیکی دریافته‌اند که همراه با بقای حکومت هرگز نمی‌توان بر چنین کاستی‌هایی فایق آمد.

طی چند سال گذشته ، خانه کارگری ها به مجرد این که پس از پایان دوره دولت احمدی نژاد، امکان برگزاری راه پیمایی درروزاول ماه مه را به دست آوردند، با حمله به کارگران افغانستانی و طرح شعارهای نژادپرستانه، شکاف انداختن بین صفوف کارگران را به اصلی ترین اقدام روزکارگر تبدیل کردند. انجام این امر یعنی به نمایش گذاشتن درهم شکستن همبستگی نیروی کار، به مثابه اصلی ترین وظیفه این نیروی شبه کارگری در اول ماه مه بود که همگان شاهدش بودیم و ما همان موقع ، انتقادات سخت خود را در برابر این نمایش ضد انسانی منتشر ساختیم!

ایجاد کانال های خبر رسانی و ایجاد رسانه سراسری برای پوشش دادن به این سطح از حضور مادی مردم در صحنه رودررویی ها ، می تواند پشتوانه فراموش نشدنی از تاریخ پیکار مردم را ثبت نماید. درست در چنین شرایطی؛ همپیوندی و همپشتی های هر چه گسترده تر مردم می تواند ، مشارکت مردمی در نزد توده مردم را بالا برد و تصمیم گیری جمعی را جایگزین حرکات فردی و شخصی سازد. مردم ما نیک دریافته اند که تنها با اتکا به قدرت خویش می توانند راه رهایی جامعه را هموار سازند. در این میان ، هیچکس را یارای رودررویی با اراده جمعی مردم نیست .

قانون کار جدای از راه‌‌اندازی مسجد و قرارگاه بسیج، حضور انجمن اسلامی را هم در محیط کار به رسمیت می‌شناسد. حتا در ماده‌ی ۱۳۰ قانون کار راه‌‌اندازی آن‌ به اصل بیست و ششم قانون اساسی خودنوشته‌ی حکومت مستند می‌گردد. در همین ماده از قانون کار گفته می‌شود که انجمن‌های اسلامی را "به منظور تبلیغ و گسترش فرهنگ اسلامی و دستاوردهای انقلاب اسلامی" راه می‌‌اندازند. اما کوس رسوایی دستاوردهای انقلاب اسلامی و فرهنگ اجق وجق و نامردمی آن را اینک مردم در هر کوی و بازاری به صدا درآورده‌اند. با این حال حکومت در پررویی چیزی کم نمی‌آورد تا همچنان راه و رسم خودانگارانه‌ی خود را در فضاهای کار و کارگری به نمایش بگذارد.