فرودگاه امام خمینی برعکس دفعه‌ی گذشته که قرار بود عازم هندوستان باشیم بسیار شلوغ بود. سالن عزیمت پروازهای امارات بروبیایی داشت. همهمه‌ی پیچیده در آن سالنِ پرازدحام در برخورد با سکوتِ سنگین میان ما هم‌سفرانِ مضطرب پژواکی ارعاب‌آور داشت. هیچ کلمه‌ای را تشخیص نمی‌دادم، فقط صدا بود، همچون هیاهوی پیچیده در جمجمه‌ای تهی‌شده از نشانه‌های حیاتی دور. فقط چشمانم در حدقه می‌چرخید، به‌سرعت به همه سو نگاه می‌کردم که کدام‌یک از اینها مأمور هستند و الان است که به‌سمت ما بیایند... هیچ‌کس نیامد و ما چمدان‌ها را تحویل دادیم و به‌سمت گیت رفتیم. ابتدا نسرین و نیما، که در آغوش نسرین همچنان خواب بود، حالا بامداد و... منصوره شجاعی ممنوع‌الخروج! مأموری که کنار کارمند فرودگاه ایستاده بود به‌سرعت رو به نسرین کرد و گفت شما می‌توانید به سفر ادامه دهید، فقط ایشان ممنوع‌الخروج هستند.

تقاطع خیابان حجاب و دکتر فاطمی تهران چشمانم را بیلبوردی با ابعاد سه در چهار متر به بازی می‌گیرد. چون روی بیلبورد نوشته‌ای دیده می‌شود در برگزاری "همایش فوق تخصصی حجاب و عفاف". از کاربرد ترکیب بدترکیب فوق تخصصی خنده‌ام می‌گیرد. انگار دانش و فن حجاب و عفاف دولتی از علم و دانش فوق تخصص‌های رشته‌ی پزشکی چیزی کم نمی‌آورد. با این حساب فوق تخصص‌های حجاب و عفاف در همان جایگاه فوق تخصص‌های قلب، کلیه و ریه قرار می‌گیرند تا از دریافت میزان حقوق و مزایای پزشکان متخصص چیزی جا نمانند.

قتل های ناموسی، زن کشی نیستند زیرا زنان، تنها قربانیان آن ها نیستند. در قتل های ناموسی ، معمولاً قاتل با همکاری بقیه اعضای خانواده و با برنامه از قبل تنظیم شده ، دست به قتل می زند و پشیمان هم نمی شود. در واقع امر، قتل های ناموسی اعدام خانگی هستند، که در آن نه از قاضی و نه از دادستان و نه از وکیل مدافع ، خبری نیست. در اینجا آگاهانه از واژه «اعدام» استفاده می کنم، زیرا قتل ناموسی در حقیقت اجرای حکم اعدام است در ابعاد خانوادگی و یا دوست و آشنا.