ما دوازده زن عازم سفر هندوستان هستیم! ما ‌از جمله زنانی هستیم که پس از پایان جنگ ایران و عراق و پس از برملاشدن اعدام‌های گروهی و پس از آزادشدن آن تعداد از زندانیان سیاسی که زنده مانده بودند، به‌تدریج یکدیگر را در کوچه‌پس‌کوچه‌های برابری‌خواهی پیدا کردیم و به عزم ساختنِ روزگاری نو از نو همراه شدیم. ما مصمم به ساختن «جهان دیگری» هستیم که آزادی و برابری‌خواهی و عدالت در آن حکم‌رانی کند. تعداد زنانی که در ساختن آن جهان دیگر همراه ما هستند زیاد است، خیلی زیاد، اما فقط ما دوازده نفر قرار است که به هندوستان سفر کنیم و در گوشه‌ای از آن دیار غریب به کارگاهی برویم که مشق روزنامه‌نگاریِ آنلاین یاد بگیریم.

اعدام، که به شکل ضدونقیضی، جریحه دار شدن احساسات عمومی را بهانه می کند، و خود را مامور آن می داند، هیچ گاه به فکر احساسات و کار عاطفی یک عمر مادر و از بین بردن ثمره کارش نمی افتد. درحالیکه کار عاطفی و مراقبتی، بدیهی ترین کاری است که از هر مادری انتظار می رود، اما این بدیهیات هیچگاه در سیستم مجازات و کیفردهی لحاظ نمی شوند. گویی مادری صرفاً کارکرد مکانیکی اجتماعی دارد و آن زن صرفاً کارگری است که به وظیفه اجتماعی خود عمل کرده است و در این میان تنها چیزی که بدان توجه نمی شود، کار فردی یک مادر و بازده نیروی کار و حق مادری اوست.

خیزش «زن، زندگی، آزادی» فصلی تازه در حیات سیاسی و اجتماعی ایران گشوده است. جوانانی که همگی پرورده‌ی همین نظام سیاسی هستند، اما خواست نظام سکولار و امنیت مادی و روانی و شادی و آزادی را فریاد می‌زنند، بی‌پایه‌گی نظر «پایان پروژه‌ی سکولاریسم» را به نمایش گذارده‌اند. بخش بزرگی از مردم در ایران مشتاقانه خواستار تحول بنیادی اجتماعی و سیاسی، استقرار دولت قانون‌‌مدار و تضمین حقوق و آزادی‌های فردی هستند و می‌دانند كه تا وقتی که نظامی حاکم است که پیوسته با تقدس بخشیدن به احكام سیاسی، در برابر چالش‌های ترقی خواهانه و رادیكال با دست زدن به خشونت مقاومت می‌کند، چشم امید دوختن به این تغییرات بس عبث است.

برای کاری اداری به سالن ورودی دانشکده‌ی داروسازی دانشگاه تهران پا می‌گذارم. عده‌ای دختر و پسر دانشجو کف سالن نشسته‌اند و وقت خود را به گپ و گفت و چیپس خوردن با هم می‌گذرانند. انگار بخواهند با چنین رفتاری ضوابط حضور در دانشگاه را از رسمیت بیندازند. دختران همگی حجاب از سر برگرفته‌اند. چون فرآیند آن را مکملی کارساز برای رفتار هنجارشکنانه‌ی خویش می‌بینند. به طبع چنین رفتاری در این زمانه از کنشی سیاسی هدف می‌گیرد. تا آن‌جا که این کنش سیاسی بتواند در آینده‌ی نزدیک به براندازی جمهوری اسلامی بینجامد.

در اول ماه می" روز جهانی کارگر" هستیم، روزی که زنان و مردان سراسر جهان، دستاوردهای کارگران را جشن می گیرند و در حمایت و پیگیری حقوق انسانی آنان، کنفرانس‌ها،سمینار‌ها و گرد هم آیی‌ها برگزار می کنند. امسال در حالی این روز را گرامی میداریم که در بحبوحه انقلاب زن، زندگی، آزادی که شرایط انقلابی ویژه ای را بوجود ‌اورده است، قرارداریم. این انقلاب که مهمترین هدفش رفع تبعیض جنسیتی است نهایتا به سوی رهایی از تبعیض در همه قشر های جامعه می رود و پیوند بین همه جنبش های گارگری، دانشجویی، فرهنگیان اصناف و ...را در پیش رو دارد.