اجرای لایحه جرم انگاری سقط جنین، دامنه تبعیض به زنان را افزون می سازد و زنان را به قشر مرفه و غیر مرفه تقسیم می کند و جامعه را طبقاتی تر میکند. در عمل زنان قشر فقیر و زنانی که از نظر اجتماعی و اقتصادی آسیب دیده اند، توانایی رفتن به کلینیک های خصوصی مخفی و امن که جان انسان را به مخاطره نمی اندازند را ندارند و به ناچار به طرف روش های خطرناک سقط می روند که نتیجه اش می تواند بسیار وخیم و حتی مرگ باشد. این لایحه نه تنها مانع از ختم بارداری زنان نمیشود،بلکه آنها را وادار میکند که به سقط جنین های نا ایمن و خطرناک و به مراجعه به افراد نا آزموده و محرومیت از مراقب های صحیح بعدی تن بدهند.

روز ۲۶ فروردین ۱۴۰۲، روز آغاز اجرای قانون عفاف و حجاب است و صفحه ایی جدید در مبارزات مدنی زنان در ایران باز کرده است. حق پوشش زنان که از حقوق اولیه انسانی است ، باحجاب اجباری نفی شده و رژیم ج ا با نفی این حق مسلم و با اجرایی کردن قانون عفاف و حجاب ، پوشش زنان در ایران را به بزرگترین بحران امنیتی خود تبدیل کرده است. زنان از دیروز با اقتدار در مقابل این فشار حکومتی ایستاده اند و در مکان های عمومی، رژیم را به چالش میکشند، از آن عکس و فیلم تهیه میکنند و در شبکه های اجتماعی پخش کرده این چنین از یک‌سو این قانون را از اعتبار خالی میکنند و از سوی دیگر قدرت و سلطه رژیم را شجاعانه به چالش میکشند.

لایحه‌ی "پیشگیری از آسیب‌دیدگی زنان و ارتقای امنیت آنان در برابر سوء رفتار" در زمانی به صحن علنی مجلس راه می‌یابد که دولت ایران هنوز هم به "کنوانسیون رفع تبعیض علیه زنان" نپیوسته است. از سویی موافقان اصولگرا و مؤتلفه‌چی این لایحه، اندیشه‌ای را تبلیغ می‌کنند که در متن آن هیچ نشانی از پیمان‌نامه‌ی ۲۰۳۰ به چشم نمی‌آید. از سویی عده‌ای از اصولگرایان برنامه‌ای از تبلیغ را به پیش می‌برند که این لایه را فمنیست‌های درون حکومتی نوشته‌اند تا با همین دیدگاه تصویب هر قانونی در مجلس ناممکن گردد. برای ایشان نیز تنها اجرای قرآن و فرمان ولایت جهت هر کاری کفایت می‌کند. با این همه شکی نیست که لایحه‌ی یاد شده را تنها در مقابله‌ی با کنوانسیون رفع تبعیض علیه زنان نوشته‌اند. چنانکه در متن آن، واژه‌های "رفع تبعیض" به عبارتی از نوع "پیشگیری از آسیب‌دیدگی زنان" بدل می‌شود.