در دهه‌ی سوم قرن بیست‌ویکم، شاهد موج و روندی کلان برای باز‌پس‌گرفتن حقوق کسب‌شده‌ی زنان نه‌تنها در کشورهای سه قاره، به ویژه آسیای غربی، آفریقای شمالی و آسیای جنوبی، بلکه در کشور‌های اروپایی و آمریکای شمالی هستیم. در آمریکا پس از قریب به نیم‌قرن قانون حق زنان به انجام سقط جنین یا «رو در مقابل وید» (Roe Vs. Wade) در خطر جرم‌انگاری توسط دادگاه عالی آمریکا است؛ روندی که در سال‌های اخیر در تعدادی از ایالات، از جمله تگزاس و کلرادو آغاز شده. در اروپا از سال ۲۰۱۰ شش کشور حقوق جنسی و باروری زنان و سقط جنین را محدود کردند و این روند رشد‌یابنده به نظر می‌رسد؛ البته در مقابل این روند کلان جهانی شاهد آنیم که زنان در آرژانتین, ایرلند و کلمبیا و نیروهای مترقی و هوادار حقوق انسانی زنان و دختران حق زن بر بدن خود را قانونی کرده‌اند. محدودیت‌ها درباره‌ی برخورداری از بهداشت جنسی و باروری، حقوق انسانی زنان و کودکانِ دختر که از حقوق پایه‌ای انسانی است؛ در کشور ما، ایران نیز شدید‌تر از پیش اعمال می‌شود.

کتابی که پیش رو داریم "جنبش دانشجویی در خارج و مسئله ی زن پیش از انقلاب " نگاهی دارد به سابقه ی طولانی تحصیل جوانان در خارج از کشور که صراحتا جعل تاریخی هواداران سلطنت را ، مبنی بر اینکه امتیاز اعزام دانشجو به خارج را به دوران قدرقدرتی رضا شاه نسبت می دهند ، با شواهد تاریخی ، انکار کرده و به نشانه هایی اشاره می کند که حتی در دوران صفویه هم دانشجویان به خارج رفته اند. و یادی هم در گرامی داشت صدراعظم روشن بین ناصرالدین شاه قاجار دارد که با تاسیس مدرسه ی دارالفنون و اعزام جوانان به خارج جهت تحصیل علوم و فنون گامی موثر در بیداری اذهان مردم این سرزمین کهنسال برداشته بود.

پرسش درباره‌ی اختیاری و انتخابی یا اجباری و تحمیلی بودن حجاب، جدید نیست. خواه در ایران که قوانین ناظر بر پوشش زنان، واژه‌های «انتخاب» و «اختیار» را، دست‌کم در فضاهای عمومی، بی‌معنا می‌کنند و خواه در کشورهای آزاد که زنان می‌توانند نوع پوشش‌ خود را انتخاب کنند، از منظرهای گوناگون به این سؤال پرداخته شده است. در این گزارش اما می‌خواهیم داستان‌های زنانی را بشنویم که در چهار دهه‌ی اخیر و در کشوری که حجاب در آن اجباری است، همچنان با این چالش مواجه‌اند. این گزارش حاصل گفت‌وگوهای مفصل با ۱۴ زنی است که پژوهش‌ها و تجربه‌های خود در رابطه‌ با حجاب را با من در میان گذاشته‌اند.