زن در تمدن‌های باستانی صاحب اعتبار و ارزش ویژه‌ای بود. در دوران‌های پیش از تاریخ، آنگاه که حصار و حریمی بین زن و مرد وجود نداشت، زن در میان مردم بین‌النهرین، سومر، مصر، یونان و ایران، سمبلِ زایش و باروری و عشق بود. از این رو مورد احترام و پرستش بود. در آفرودیت، ایشتار، آرتیمس، همای و ده‌ها الهه دیگر می توان ارزش آن را بازشناخت.

فضاهای انتخاباتی، فضاهای جنبش های اجتماعی موقتی هستند، مثلاً این بار حضور زنان نه فقط برای ایرانیان که برای جهانیان هم چشمگیر بود. در واقع، این مرتبه که دانشجویان و زنان مشارکت بیشتری داشتند، در گسترش جنبش فراگیر هم نقش مهمی داشتند. اما باز تاکید می کنم، جنبش مستقل زنان، زمانی می تواند شکل بگیرد که دوره تحکیم دموکراسی فرا رسیده باشد، در حالی که ما هنوز در دوره گذار هستیم

اولين كارى كه در جشنواره ی لوميناتوى امسال ديدم نمايشى بود بر اساس‏ زندگى طاهره قرة‌العين كه مستقيماً به سفارش‏ اين جشنواره نوشته و اجرا شد.
طاهره قرة‌العين از آن شخصيت‌هاى تاريخى است كه تاكنون آن‌طور كه شايسته‌اش‏ است شناخته نشده. مهم‌ترين علت اين بى‌اعتنايى شايد تعلق او به ديانت بهايى باشد. او در زمره ی تاثيرگذارترين پيشتازان مدرنيته در ايران است. جنبش‏ حقوق زن در ايران بسيار مديون روشنگرى‌هاى او است. طاهره را بيشتر با شعر معروف «چهره به چهره، رو به رو» كه سال‌ها پيش‏ به‌وسيله شجريان خوانده شد و امروزه به يكى از آثار كلاسيك موسيقى ايرانى تبديل شده است مى‌شناسيم.

خانم شهین با وفا که سرپرستار بخش بود ،به اعدام محکوم شد. در شهر سقز دختران کعبی ،نسرین و شهلا کعبی ،اعدام شدند ،این ها دخترانی بودند،که در لباس پرستار مشغول خدمت به مردم کوردستان بودند ،در حالی که در معاهده های بین المللی نیز داریم ،که پرستار و پزشک در هر شرایطی باید وظیفه خود را انجام دهند ،شهین با وفا یکی از آن زنانی بود ،که بی باکانه با روزنامه نگاران خارجی ومامورین حقوق بشری که به سنندج آمدند ، سخن گفت ؛و به آن ها یادآور شد ،که جنایت های جمهوری اسلامی را به مردم دنیا نشان دهند ،بگذارید مردم دنیا بفهمند ، که بر سر مردم کورد چه می آورند.

کی از موانع بزرگ جنبش زنان، تکیه بخشی از فعالین این جنبش به "بالا" است. منظور از بالا، الزاما قدرت حاکم نیست. "قدرت" غیرحاکم و یا هنوز غیرحاکم نیز بالا محسوب می شود. ضعف بخشی از این فعالین در واقع نه تکیه به توده های میلیونی که اگر در جنبش شرکت کنند، دیگر قدرتی را یارای مقابله با آن نمی ماند، بلکه اساسا تکیه به افراد، شخصیت ها و "رهبر"ها می باشد. نگاه به "بالا" نمی تواند گریبان برخی از این زنان را رها کند. اکنون نیز این نگاه باعث شده تا زهرا رهنورد به عنوان یک فمینیست کهنه کار و یک مبارز جنبش زنان، در صحنه خودنمایی کرده و با بیانیه های کم جان، نقش رهبری جنبش زنان به او اعطاء شود!!

هنگامی که شروع به صحبت از نوشتار زنانه می کنیم به چاله ای وارد می شویم و هرچه به سخن در این باره ادامه می دهیم به عمق این گودال می افزاییم. در آن تاریکی ِ عمیق که کبریتی می افروزیم، از روشنایی بحث مان به وجد می آییم. بحث و سخن درباره ی نوشتار یک جنسیت (زنانه) بحثی واکنشی است. واکنشی برای تولید هویتی که گمان می کنیم غایب است. اگر بیشتر به این گونه مباحث بنگریم خواهیم دید که مشغولین به این خود زنان اند، که خواستار یا پیگیر زبان زنانه ی نوشتاری اند.

همیشه درونم یک صدا بلندتر از هر صدایی شنیده می شود. صدای مادرم. صدایی که همیشه و همواره با من بوده است. مادرم زنی که گاهی تصویرهایش خیلی نزدیک است و گاهی خیلی دور. در این دور و نزدیک فکر می کنم نمی توانم جای ثابتی برای او در نظر بگیرم. چرا؟ آیا چرخش هایی که او در ذهنم ایجاد می کند ناشی از موقعیت سختی است که در زندگی داشته است؟

همه ما می دانیم ،آنچه که اکنون به عنوان بدحجابی شناخته می شود ،کوشش و در واقع ابتکار زنان و دختران ایرانی برای فرار از سختگیری سی ساله برای تحمیل یک نوع پوشش به زنان است و انتخاب روسری و مانتو رنگی ، واکنشی است آگاهانه به اجبار پوشش سیاه و مقنعه حکومتی. دولت انقلابی در سی سال پیش، با بهره گیری از جو انقلابی و ابهام موجود در فضای سیاسی جامعه به زور مجازات ، حق انتخاب پوشش را از زنان سلب نمود و توانست بی حجابی را از فضای عمومی جامعه ایرانی حذف کند، و با برخورد خشونت آمیز با زنان مخالف حجاب ،آنان را وادار به پذیرش قانون حجاب نماید.