سال ۱۳۷۵، مهرنوش مطیعی توسط همسرش در بیابانی زنده‌به‌گور شد. او پس از نیم روز تقلا از خاک بیرون آمد و به یک مجتمع قضایی رفت و امان خواست. مهرنوش طی شکایتی به دادگاه، خود را همسر دوم میرزا قلی نادری معرفی کرد و اظهار داشت شوهرش برای گرفتن رضایت برای ازدواج دوم او را مورد آزار و اذیت قرار داده است و حتی قبل از زنده‌به‌گور کردن، او را در زیرزمین خانه تا گردن داخل گودال کرده است. مقام قضایی به‌جای آنکه از جان او در درجه اول حراست کند، حکم جلب میرزا قلی را صادر کرد و زن را بی‌دفاع رها کرد. خانه خواهر مهرنوش، پناهگاه او شد. نیمه‌شب، میرزا قلی که از دست مأمور قانون گریخته بود، به سراغ پناهگاه مهرنوش آمد و آنجا را به آتش کشاند.

بیست و ششم خرداد ۹۲ در روزهای پایانی دولت دهم بود که لایحه جنجالی دیگری با امضای محمود احمدی‌نژاد به مجلس فرستاده شد. لایحه‌ای تحت عنوان «کاهش ساعت کاری زنان شاغل» که بار دیگر اشتغال زنان را به بهانه‌ی تقویت بنیان نهاد خانواده نشانه گرفته بود. در این لایحه که از سوی مرکز امور زنان و خانواده نهاد ریاست جمهوری دولت وقت به هیئت دولت ارائه شده بود، ابتدا «کاهش ساعات کاری تمام زنان شاغل در دستگاه‌های دولتی از ۴۴ ساعت به ۳۶ ساعت بدون کسر حقوق و مزایا» مطرح شده بود. پیشنهادی که به دلیل بار مالی که بر دولت داشت از سوی کمیسیون اجتماعی آن پذیرفته نشد و به لایحه «کاهش ساعت کاری زنان با شرایط خاص» تغییر پیدا کرد.

سال هاست که مسولین رژیم اولا برای جرایم طبق قوانین هزار و چهارصد سال پیش دیه در نظر می گیرند و در ثانی دیه مرد دو برابر زن است . این که شورای نگهبان مجبور شده برابری دیه زن و مرد را بپذیرد، خود یک عقب نشینی آشکار قوانین فقهی است در مقابل زندگی عرفی. اما سوال این است که اگر آنها توانسته اند از قوانین الهی عقب نشینی کنند ، چرا در سایر حوزه ها عقب نشینی نمی کنند ؟ مثلا چرا حق طلاق و حق حضانت بر فرزند برای زنان را نمیپذیرند؟ مگر تفاوت دیه زن و مرد حکم خدا گفته و الهی نبود؟ چطور شده این حکم الهی تغییر می کند ولی در سایر موارد حکم الهی نباید تغییر کند؟ این تناقضی است که جمهوری اسلامی با آن روبروست .

در آستانه‌ی برگزاری شصتمین سالگرد استقرار کمسیون موقعیت زنان سازمان ملل و گذشت ۲۰ سال از کنفرانس جهانی زنان در پکن، اگرچه زنان در سطح جهان در مسیر برابری جنسیتی به دستاوردهای چشمگیری نایل گردیده‌اند، اما هم‌چنان چالش‌های بزرگی در برابر جنبش زنان برای تحقق برابری جنسیتی وجود دارد؛ از این رو تم منتخب برای روز جهانی زنان، ۸ مارچ ۲۰۱۶، “تعهد برای برابری ۵۰/۵۰″ می‌باشد. امروزه بیش از هر زمان در تاریخ جامعه‌ی بشری، برابری جنسیتی در حوزه‌های سیاسی، اقتصادی، اجتماعی از حاشیه به مرکز مباحث جهانی سوق داده شده است و احترام به حقوق انسانی زنان به مثابه عاملی کلیدی در تحقق توسعه اقتصادی، صلح و مقابله با زدودن آسیب‌های اجتماعی تلقی می‌گردد.

هم چنان تصور می شود، چون زنان نتوانسته اند مردان را به خود جلب کنند، و یا این که از مردان ضربه خورده اند، لزب و هم جنس خواه شده اند. یا زنانی که به دنبال جاه و مقام هستند، برای این که مردان را مانع پیش رفت خود می دانند، هم جنس خواه می شوند. هم چنان تصور می شود که هم جنس خواهی یک امکان است و راهی است که زنان فمینیست ضد مرد آن را انتخاب می کنند. تصور می شود، همان طور که برخی حزب شان را انتخاب می کنند، یا رشته تحصیلی شان را، زنان نیز به دلایل مختلف هم جنس خواهی را انتخاب می کنند.