در هر جایی از فضاهای عمومی دانشگاه تهران که بگویی واپس ماندگی اجتماعی و سیاسی موج می‌زند. برگزاری نماز جمعه در حیاط آن نیز به چنین باوری یاری می‌رساند. چند ماهی است که دور تا دور دیوار ساختمان‌های قدیمی آن را هم عکس‌هایی بزرگ از استادان پیشین چسبانده‌اند. چون این گروه از استادان همگی مرده‌اند و دیگر هیچ اثر و نشانی از ایشان باقی نمانده‌است. پیداست که در اراده‌ی مدیران فعلی کشور با خواست و آرمان این استادان قدیمی هرگز نمی‌توان سمت و سویی مشترک را مشاهده نمود. چنین نمایش افتضاحی از عکس‌ها نیز تنها واپس ماندگی مدیران فعلی دانشگاه را برملا می‌سازد. آخر کدام دانشگاهی از استادان قدیمی و پیشتاز خود این‌گونه مفتضحانه تجلیل به عمل می‌آورد؟