تنش‌های مردم بر سر برگزاری یا عدم برگزاری مراسم محرم و صفر هر روز شدت می‌پذیرد. مخالفان این مراسم نمونه‌هایی از کشتار حکومت در سال قبل را به برگزارکنندگان آن یادآور می‌شوند. کشتاری که ضد انسانی‌تر از آن حتا در روایت حوادث کربلا هم به چشم نمی‌آید. در عین حال، بسیاری از مخالفان چنین مراسمی، هیأتی‌ها را به همسویی با بالادستی‌های جمهوری اسلامی نیز متهم می‌کنند. چون شهرداری‌ها، دفتر رسیدگی به امور مساجد و سازمان تبلیغات اسلامی در گسترش و فضاسازی تبلیغی این عزاداری‌ها چیزی کم نمی‌گذارند. در همین راستا است که برای هیأت‌ها خیمه و داربست می‌زنند و کتیبه‌های پارچه‌ای و ریسه‌های چراغانی را بینشان توزیع می‌کنند. توزیع شکر، روغن، گوشت و برنج دولتی هم بخش‌های دیگری از کمک‌هایی است که بین هیأت‌های سینه‌زنی انجام می‌پذیرد. شکی نیست که تمامی این کمک‌ها تنها به قصد پیشبرد تبلیغات دین دولتی است که به اجرا گذاشته می‌شود.

در روزهایی که حکومت مهمانی عید غدیرش را تدارک می‌دید قیمت شکر پنجاه در صد بالا کشید. گوشت و مرغ راهی بازارهای سیاه شد و افزایش قیمتی تا میزان بیست در صد را تجربه کرد. شرکت لبنیات پاک بهای برخی از اقلام لبنی خود را تا میزان چهل درصد بالا برد. گویا مجوز چنین افزایش قیمتی را در مذاکره‌ی خودمانی‌اش با دولت کسب کرده بود. فروش هندوانه و میوه‌های مصرفی دیگر نیز در شهر به شکل دل بخواهی درآمد. تا آن‌جا که پس از فروکش کردن تب و تاب این جشن هم هرگز به قیمت قبلی بازنگشت. حتا مهمانی حاجیان از مکه آمده نیز به چنین آسیبی از گران شدن قیمت‌ها یاری رسانید. به عبارت روشن، مجموعه‌ی دولت ضمن جشن‌هایی از این نوع، هزینه‌های گرانی و نایابی مواد غذایی را به پای مردم عادی می‌نویسند.