بین مراجعان بیمارستان امام خمینی افرادی از تمامی اقوام کشور دیده می‌شود. پوشش ظاهری و گویش بومی این افراد شناسه‌ای دقیق از تبار و سرزمین ایشان به دست می‌دهد. چنین موضوعی از واقعیتی غیر قابل انکار حکایت دارد که حتا مراکز استان‌های دور و نزدیک کشور همگی از خدمات درمانی درست و دقیق امروزی جا مانده‌اند. وگرنه لزومی نداشت که بلوچ‌ها با همان شناسه‌ی لباس محلی خود راهی تهران گردند و در مکانی از بیمارستان امام خمینی به مداوای بیمار خویش بشتابند. همین موضوع در خصوص کردها، لرها، عربها، ترکمن‌ها و اقوام متنوع آذری و خوزستانی نیز مصداق پیدا می‌کند. سیاستی از بی‌تدبیری مدیران وامانده و جامانده‌ی جمهوری اسلامی که آسیب‌های اجتماعی و فرهنگی آن را در هر جایی از کشور که بگویی می‌توان نظاره کرد و دید.