پول‌های سرگردان در آشفته بازار اقتصاد ایران به پول‌هایی اطلاق می‌گردد که از تولید وامی‌مانند و هرگز نمی‌توانند در جایی ماندگار دوام بیاورند. گستره‌ی دلار، طلا و سکه مهم‌ترین بازارهایی هستند که توانسته‌اند در شش ماهه‌ی دوم سال ۱۴۰ همین پول‌های سرگردان کشور را جذب نمایند. مردم ثروتمند یا طبقه‌ی میانه حال کشور خریداران اصلی همین دلار و سکه شمرده می‌شوند. تا جایی که خانه‌ی بسیاری از این افراد به مکانی امن برای تلنبار کردن دلار و سکه بدل می‌گردد. ناامنی اقتصادی شرایطی را پیش می‌آورد تا آنان هرچه بیشتر به خرید ارزهای خارجی، سکه و شمش طلا روی بیاورند. باور عمومی مردم نیز بر آن است که با همین ترفند خواهند توانست پول خود را از بیارزش شدن وارهانند. چنین رفتاری خیلی هم طبیعی به نظر میرسد و هیچ عقل سلیمی نمی‌تواند صاحبان چنین سرمایه‌هایی را نکوهش نماید.

شگفت تر از همه، ماندگاری و شکوه همیشگی جشن نوروز است که ما را به تعمق و تامل وا می دارد. بدون شک عمده ترین راز ماندگاری جشن نوروز را بایستی در جنبه های غیر دینی آن جستجو نمود. این جشن برخلاف بقیه‌ی جشن ها و جشنواره های ایران باستان، بنیانی کاملاً طبیعی و ملی دارد و هرگز جشنی دینی به شمار نرفته است. بنابراین نه تغییر دین ایرانیان و نه تحولات تاریخی، اجتماعی و فرهنگی عظیمی که طی سده های اخیر جامعه ی ایران را درنوردیده، نتوانسته آن را به فراموشی بسپارد.

سازمان‌های حقوق بشری و رسانه‌های بین‌المللی می‌توانند نقش مهمی در آگاه‌سازی افکار عمومی جهانی و تحت فشار قرار دادن حکومت ایران برای رسیدگی به کودکان کار... داشته باشند. تحریم‌ها و فشارهای اقتصادی اگر به درستی هدایت شوند، می‌توانند باعث تغییر اولویت‌های بودجه‌ای شوند، اما مشکل اینجاست که تحریم‌ها اغلب فشار بیشتری بر مردم عادی وارد می‌کنند تا بر ساختار حکومتی و این مهم باید تغییر کند و حکومت و دستگاههای عظیم و طویل نظامی - تبلیغاتی حکومت مورد تحریم قرار گیرد!