گردهم آئی های متعدد بازنشستگان در سال ۱۳۹۵ ، مجموعه نامه نگاری ها ، مذاکرات با استاندار های یا مجلس و نهاد ریاست جمهوری، زمینه ساز همگرائی های بیشتر و پی بردن به قدرت عظیم این بخش از مزد و حقوق بگیران جامعه شده است. هر چند در ابتدا بازنشتسگان فرهنگی آستین ها را بالا زدند تا برای احقاق حقوق خود وارد عمل شوند، اما در میانۀ راه، بازنشستگان پرستاری و پیراپزشکی نیز به آنها پیوستند و در دو گردهم آئی بزرگ دهم و بیست و دوم اسفند، بازنشستگان ارتشی نیز به آنها پیوستند و برد و قدرت اعتراضی این نیروی عظیم را به همگان نشان دادند.

با اعلان شاد باش های نوروزی به یکایک شما، اعلام رقم تلخ ۹۳۰هزار تومان به عنوان حداقل دستمزد سال ۹۶، در سحرگاه چهارشنبه ۲۵ اسفند ۱۳۹۵ برابر با ۱۵ مارس ۲۰۱۷، برای امسال هم دوره معرکه گیری کذایی شورای عالی کار برای تعیین حداقل دستمزد به آخر رسید و درست به همان نمایشی بدل شد که پیشتر فعالین کارگری مستقل بر آن تاکید ورزیده و پای می فشردند.
دراین رابطه خبرگزاری دولتی کار ایران - ایلنا از قول علی ربیعی وزیر تعاون، کارورفاه اجتماعی اعلام داشت : « حداقل دستمزد کارگران با ۱۴.۵ درصد افزایش به ۹٣۰ هزارتومان در ماه رسید.»

دستمزد در كنار حق اشتغال امروزه به امری كلیدی تبدیل شده است كه نه تنها جبهه كار كه تمامی اقشار تحت ستم و مزد و حقوق بگیران و اقشار عمومی جامعه را در بر می​گیرد. زیرا كه نبود دستمزدی كافی برای نیروی كار و نبود شغل،كل اقتصاد "خرد" را تحت تاثیر قرار داده است و ورشكستگی و افلاس و گسترش آلونك نشینی و ناتوانی از خرید مایحتاج زندگی تمامی گردش اقتصادی را با بحران مواجه كرده است.