در میانه‌‌ی شمالی خیابان قزوین تهران با مجموعه‌ای از ساختمان‌های قدیمی روبه‌رو می‌شویم که از جانمایی آن برای تولید سیگار چیزی قریب هشتاد سال می‌گذرد. مجموعه‌ای که کارگران آن از همان آغاز فعالیت شرکت دخانیات در سال ۱۳۱۶ خورشیدی، دستگاه رضاخانی را به چالش می‌گرفتند. همچنان که پس از شهریور بیست سندیکای کارگران دخانیات به یکی از نیرومندترین سندیکاهای کشور تبدیل شد. اکنون نیز در خیابان قزوین چند قدمی بالاتر از شرکت دخانیات بن‌بستی را می‌بینیم که تابلوی شناسایی "سندیکا" بر سینه‌ی دیوار آن نقش بسته است. به عبارتی روشن‌تر سندیکای کارگران دخانیات روزگاری سال‌های شکوفایی خود را در فضایی از همین مکان به سر می‌آورد.

در هر مکتب فکری مواردی مطرح است که خواست غالب انسان‌هاست حتی با باورهای کاملاً متضاد با هم. باید تلاش همه‌گیر خود را معطوف به رسیدن به جایگاهی کنیم که یک فعال صنفی و مدنی فقط دغدغه‌ی پیگیری مطالبات برحقش را داشته باشد نه توجیه تهمت‌ها و بهتان‌ها که هزینه‌ای به بزرگی یک اتهام امنیتی را برایش به بار خواهد آورد. دیدمان را از تخریب به سوی نقد اصولی تغییر دهیم و دنیا را زیباتر از قبل ببینیم.

یکی از اساسی ترین ضعفها، موضوع سندیکاهای کارگری و کانونهای صنفی مستقل دیگر حقوق بگیران است. گویا موانع گوناگون قانونی و شبه قانونی در برابر تشکیل این نهادها موجب شده مسئله چگونگی اداره ومدیریت آنها به آینده ای نامعلوم احاله و یا به موضوعی دست چندم تبدیل شود درحالی که نه تنها این کوتاهی فعالان اجتماعی در تداوم بقای سالم و درست کار سندیکاها اخلال ایجاد می کند بلکه از قضا یک راهکار و سیاست حکومتی جهت تاخیراندازی در روند دموکراتیزه کردن نهادهای اجتماعی است که می توانند بدیل و جانشین مناسبی برای دستگاههای دولتی و شبه دولتی باشند.

اقای رئیس جمهور، آیا تاکنون شده است که از ترس بیکاری فردا ، شبها نتوانید راحت بخوابید؟ آیا شده است پیش زن و فرزندانتان از این که نتوانسته اید یک پاکت میوه بخرید شرمنده باشید؟ شده است شب عید از این که کارفرمایتان حقوقتان را نداده، بغض کنید و به جای احساس شادی حس انتقام و خشم به شما دست بدهد؟ آقای رئیس جمهور، ما قبلا چوب سیاستهای تعدیل اقتصادی و تک نرخی کردن ارز و سیاست ازاد سازی قیمتها بر اساس عرضه وتقاضا را خورده ایم.لطفا ،تروخدا مواظب باش که بیش ازین به درود ورنجهای مان اضافه نکنید. عید ونوروز جشن تحویل خیلی از چیزهای دیگر ،پیشکش.از دغده نان شب ما بکاهید.
آقای رئیس جمهور، گمان نمی کنم وقت مبارکتان را برای خواندن چنین نامه هائی صرف کنید.اما من دردم را گفتم.الان هم با گفتنشان احساس بهتری دارم. بقیه اش باشما

در ایران دولت و کارفرمایان هر سال بسته به اوضاع و احوال خودشان و ناتوانی های کارگران، حداقل دستمزد را پائین تر از نرخ تورم و سبد معیشت خانوار تعیین می نمایند و امسال هم خارج از این روال نبوده است. بحث حداقل دستمزد ، قبل ازهمه به قدرت واقعی چانه زنی نیروی کار مربوط است و این قدرت بیشتر از همه با درجه سازماندهی مستقل صنفی و طبقاتی کارگران گره می خورد. تا زمانی که در برهمین پاشنه بچرخد و کارگران از قدرت کافی برای تحمیل مزد شایسته به کارفرمایان و دولت که خودش بزرگ ترین کارفرما محسوب می شود برخوردار نباشند، نمی توانند انتظاری جز دستمزدهای زیر خط فقر داشته باشند.

اصلی ترین دلیلی که مخالفان افزایش دست مزدهای کارگران بیان میکنند این است افزایش دست مزد از این رو که نقدینگی را در سطح جامعه بالا میبرد باعث ایجاد تورم میشود یعنی استدلال میکنند باید سطح رفاه 50 میلیون کارگر و خانوادهایشان پایین و در حالت بحرانی بماند تا مبادا میزان تورم بالا برود. این بحث خارج از آن که ایراد دارد غیرانسانی هم هست. زیرا گرو گرفتن زندگی دو سوم هم وطن هایمان برای پایین نگهداشتن میزان تورم غیر انسانی است.