دوباره بحث تشکل و ضرورت آن در میان کارگران فولاد ملی بالا گرفته است. ماشین خانه کارگری ها و شوراهای اسلامی کار دوباره به کار افتاده است و موضوع تشکل و کار مشترک در میان کارگران بالا گرفته است. بالطبع حراست با داشتن امکانات می خواهد شورای اسلامی را به کارگران تحمیل کند. بخشی از کارگران با بررسی قانون تشکیل شوراهای اسلامی کار٬ اساس نامه شورای اسلامی کار می خواهند بدانند که چگونه می توانند قضیه چیست و آیا می تواند به تشکل کارگری برسند؟

جمعیت عسلویه جمعیتی کارگری است. بیش از هفتاد در صد جمعیت شهر را کارگرانی تشکیل می‌دهند که از شهرهای دیگر کشور به عسلویه روی آورده‌اند. به همین دلیل هم قریب هشتاد در صد جمعیت آن را مردان تشکیل می‌دهند. مردانی که اکثر آنان به امید کار و شغلی مناسب در آنجا سکنا گزیده‌اند. این گروه از کارگران مهاجر اغلب در کمپ‌هایی به سر می‌برند که آنها را نزدیک واحدهای تولیدی و محل کارشان راه انداخته‌اند. آسیب‌های زیست محیطی کارخانه‌ها بیش از همه جان و سلامتی همین گروه از کارگران را هدف می‌گیرند. کارگران خیلی راحت در مقابل کاری آسیبزا، کلیه، کبد، ریه و قلب خود را وثیقه گذاشته‌اند تا از سر ناچاری سرآخر بیماریهای لاعلاجی را شاهد باشند. چون خیلی زود گونه‌هایی متفاوت و نادر از سرطان در جسم کارگران پا می‌گیرد. آن‌وقت آنان به جای تأمین معاش خانواده، همین گونه‌های ویژه از سرطان را برایشان سوغات می‌برند.

از سویی مدیران خانه‌ی کارگر به عنوان چماقدارانی همیشگی و حرفه‌ای علیه تشکل‌یابی آزادانه‌ی کارگران عمل می‌کنند. چون در طول چهل و یک سال که از پیدایی جمهوری اسلامی می‌گذرد همواره در این خصوص وظیفه‌ی دولتی خود را به انجام رسانده‌اند. در ضمن، از نگاه کارگزاران این نهاد بسته و وابسته به دولت، کارگران واحدهای تولیدی کشور یک تشکل صنفی بیشتر ندارند که آن هم خانه‌ی کارگر است. اما شکی نیست که خانه‌ی کارگر در فضای کارگری کشور چنین خواستی را به اتکای راه‌اندازی بسیج، انجمن اسلامی و شورای اسلامی کار به پیش می‌برد. نیروهایی دولتی که طبق قانون کار حکومت، کنش و فعالیت آزادانه‌ی آنان در محیط کارگری تضمین شده‌است.