این تئوری – مبانی تئوریک است که ناظر و معیار سنجش فعالیت های عملی و سیاست های روز است و می تواند با شناسایی کمبودها و تناقضات فعالیت های عملی، سیاست ها را "به روز" کند. تئوری می تواند بمثابه چکیده انبوه تجربیات فشرده شده عمل کند و نشان دهد که سیاست استفاده از فضای انتخاباتی تابعی از مبانی تئوریکی است که با اهداف رادیکال – انقلابی تقاوت های بنیادی دارد.
تجربیات زنان در جهان، تبلور یافته در تئوری های فمینیستی، نشان نمی دهد که زنان با تشکل های مستقل خود هدف سیاسی "زایل شدن مشروعیت نظام‌‌‌‌‌‌‌های سیاسی را مستلزم حضور گفتمانی کاملا متفاوت و بدیل از نهادهای مشروعیت‌‌‌‌‌‌‌بخش حاکمیت" را دارند که لازمه آن داشتن استراتژی انقلاب اجتماعی است.

ژالـه وقتـی می دید آنچـه سنـت و عرف نـام گـرفته خود مغـایر با ارزش هاسـت دم فرو نمی بست. در طول قرون متمادی تمام قید و بندها به نام های مختلف تنها به دست و پای زن بسته شده و مرد از این راهها برای آزادی و سلطة هر چـه بیشتر خود سـود جسته است. حتی مرد از دین با فرامیـن و محدودة مشخص، تنها آن قسـمت را به کار می بندد و در زندگی عملی می کند که مطابق با خواسته ها و امیال اوست.

امروز من و تو اگر به این قانون اعتراض می کنیم، اعتراض مان به سلب حداقل آزادی مان است: آزادی فردی!!! میدانم برای جوان امروزی آزادی فردی شاخص اش از منافع ملی نیز بالاتر است و اگر هم بالاتر نباشد، تا نتواند آزادی فردی را لمس کند، بی شک نمی تواند مفهوم منافع و آگاهی ملی را درک کند. این آزادی توام است با سنجش، توام است با تفکر و آگاهی و توام است با احترام.

با گسترش فرهنگ قانونمداری و افزایش اهمیت و تسلط هرچه بیشتر قانون به عنوان عامل تعیین کننده حقوق و تکالیف شهروندی، نقش پررنگ قانونگذاری در زندگی روزمره افراد را نمی توان نادیده گرفت. به گونه ای که عملکردها در حوزه خصوصی نیز متأثر از قوانین است و گستره آن تا شکل دهی مستقیم بر روابط افراد پیش رفته است. این روند، دلیل خروج برخی مسائل از شمول حیطه زندگی شخصی را به خوبی نشان می دهد و توجه بیشتر به قوه مقننه که رکن اصلی نهاد قانونگذاری است را می طلبد.

جامعه زنان ایران تا وقتی از حقوق اولیه خود محروم است چگونه می‌تواند به داشتن زنان وزیر و دکتر و دانشمند و مدیر دلخوش کند؟! امید دارم محرومیت نیلوفر اردلان به تشکیل کمپین فراگیر و فعالی برای بازپس‌گیری حق خروج از کشور زنان بینجامد که اگر ما زنان، همه ما زنان، دست در دست هم بر این حق خود پافشاری کنیم بی‌گمان رسیدن به آن دور نیست.

"زنان نماینده مردان"، بهترین نامی است که بر دوره نهم مجلس و حضور زنان در آن می توان گذاشت. چرا که در دوره نهم مجلس، کارنامه فعالیت 9 نفر از زنانی که به این دوره مجلس راه یافتند عمدتاً با طرح هایی علیه زنان گره خورده است: از تصویب قوانینی چون قانون حمایت از خانواده که در آن «تعدد زوجات» مورد تأکید قرار گرفت تا تصویب قوانینی همچون «تنظیم جمعیت» که در آن زنان و خانواده ها به نوعی از حق انتخاب محروم شدند؛ تا ارائه طرح هایی چون «تفکیک جنسیتی در دانشگاهها»، طرح «صیانت از حجاب و عفاف» و... تا پرچم داری برای منع زنان برای حضور در ورزشگاه ها و... که جملگی، مجلس نهم را به ضدزن ترین دوره تاریخ مجالس پس از انقلاب تبدیل کرده است.

۱۸، ۲۳، ۲۷، ۳۳ و ۳۷ ساله. نامشان را فرض كنید مینا،‌ الهام، منصوره، تبسم و رعنا. همگی مجرد و از طبقه متوسط. سوال‌های مشتركی كه به آن پاسخ دادند درباره ازدواج بود. این كه چقدر مشتاقند متاهل شوند، چه سختی‌هایی را به خاطر مجرد بودن تحمل می‌كنند، تجرد چه مزایایی برایشان دارد، دلایل علاقه یا بی‌علاقگی‌شان به ازدواج چیست و خلاصه‌ توصیفی از آنچه پشت سر گذاشته و پیش‌رو می‌بینند.

مدرسه فمینیستی: در ایران به برگزاری انتخابات مجلس شورای اسلامی و مجلس خبرگان رهبری نزدیک می شویم. طبق سنت سال های اخیر بحث مشارکت یا عدم حضور زنان، اعم از انتخاب کننده و یا انتخاب شونده، موضوع مبتلا به نشست ها و نوشته ها در ایران شده است. در عین حال اتفاقی که برای خانم نیلوفر اردلان، کاپیتان تیم فوتسال ایران، افتاد باعث شد که قلم به کاغذ ببرم تا با استفاده از این اتقاق ناخوشایند نقبی به مشکلات بنیادی زنان در کشورمان بزنم.

کانون شهروندی زنان: عصر روز شنبه ۲۸ شهریور ۱۳۹۴، مصادف با پنجاه و دومین سالگرد ورود زنان ایران به مجلس قانونگذاری، دومین نشست بررسی کتاب های زنان با موضوع «رویکردهای گوناگون زنان در حوزه سیاسی» توسط «کانون شهروندی زنان» در محل «انجمن ایرانی روابط بین الملل» برگزار شد. در این نشست دو کتاب «فلسفه سیاسی فمینیسم» (نوشته جین منسرییچ و سوزان مولر اوکین و ویل کیملیکا) ترجمه نیلوفر مهدیان که توسط نشر نی منتشر شده و نیز کتاب «زنان و قدرت های سیاسی» (نوشته روت هنیگ و سیمون هنیگ) نشر اجتماع، ترجمه مژگان دستوری، مورد بررسی قرار گرفت.

به گمان من موضوع مشارکت زنان در انتخابات را باید از دو جنبه نگریست: یکی این که زنان به عنوان «نیمی از پیکر جامعه» باید مشارکت در مقدراتِ کشورشان را «حق» خود تلقی کنند. اگر این تلقی در میان بخش بزرگی از زنان کشور، بسط و گسترش یابد خیلی طبیعی است که الزاماتِ احقاق این حق قانونی، زن ایرانی را وا می‌دارد که فعالانه در تمامی امور مملکت‌داری: از مشارکت در انتخابات شورای شهر و انتخابات مجلس شورای اسلامی گرفته تا حتا نهادهای دیگر حکومتی، حضوری فراگیر، قدرتمند و مشخص داشته باشد.

یک موقعی به شوخی می‌گفتیم: «فرض کنید مقام زن در ایران آن‌قدر بالا برود، که مثلاً یک زن بشود وزیر امور خارجه. آن وقت بخواهد در مقام وزیر امور خارجه برود یک کشور خارجی که با همتایان خارجیش قرارداد همکاری‌های سیاسی و غیره امضا کند، اما شوهرش به او بگوید "پات را از خانه بیرون گذاشتی، قلمش را می‌شکنم" و اجازۀ خروج از کشور ندهد.» شوخی می‌کردیم دیگر! چون نه فکر می‌کردیم که زن‌ها در ایران وزیر شوند و نه مردان ایرانی را آن قدر تنگ‌نظر و ناآگاه تصور می‌کردیم که به مصالح ملی بی‌اعتنا باشند و در چنین موقعیتی اجازۀ خروج از کشور به همسرشان ندهند.

روز گذشته خبر خط خوردن بازیکن تیم ملی بانوان، نیلوفر اردلان، از حضور و شرکت در مسابقات بین المللی فوتبال به دلیل مخالفت همسرش واکنش های زیادی را به دنبال داشت .نیلوفر اردلان، هافبک ۳۰ ساله تیم ملی فوتبال زنان ایران که به همراه این تیم برای حضور در جام ملت‌های آسیا تمرین می‌کرد، این مسابقات را از دست داد. نیلوفر اردلان به پایگاه خبری "نسیم" گفت: «مسابقات جام ملت‌های آسیا برای نخستین بار برگزار می‌شود و من هم در اردوهای تیم ملی تمرینات خوبی را زیر نظر خانم سلیمانی انجام داد، اما همسرم پاسپورتم را برای حضور در این مسابقات نداد و به دلیل مخالفت همسرم برای سفر به خارج از ایران این رقابت‌ها را از دست دادم».

بار دیگر یک زن اسیر قوانینی شد که او را نه تنها از حقوق فردی اش بلکه از افتخار آفرینی برای کشورش نیز محروم کرد. محرومیت نیلوفر اردلان، فوتسالیست و کاپیتان تیم فوتسال زنان از شرکت در مسابقات به دلیل عدم اجازه خروج از کشور توسط همسرش، تبعیض علیه زنان در قوانین ایران را بیش از گذشته آشکار ساخت. قوانینی که نه تنها حامی زنان نیست بلکه بسیاری از اختیارات حوزه شخصی آنها را سلب کرده و در اختیار مردان قرار داده است.

- تبریز متروکه می شود
- دختران سرخاب کوزه های آ ب را
- به دشت نمکی می پاشند
- که روزگاری دریا بود میان دو فصل آتش

سارا محمدی اردهالی در رشته ی جامعه شناسی تحصیلات عالی داشته است و رابطه‌ای که شاعر بین شعر و علمی که کسب کرده است برقرار می کند - چه این رابطه برای شاعر آگاهانه باشد چه ناآگاهانه - در اشعار سارا بسیار نمایان است توجه به تفاوتهای بین نسل ها و توجه به نوع روابطی که در جهان امروز متفاوت از دیروز شده است توجه به مسائل اجتماع مثل مهاجرت، رفتن یا ماندن، افزایش فردگرایی، تنهایی آدمها و عشق از نوع عشقی متفاوت با دیروزِ این اجتماع است. سارا جامعه ی امروز را می سراید و این ویژگی، شعر را برای مخاطب ملموس‌ می‌کند.

جنس، تمایل جنسی و جنسیت چه ربطی به نژاد، قومیت، ملیت و ملی‌گرایی دارد؟ نفوذ و نقش تمایل جنسی در شکل دادن به عقاید و احساسات مربوط به نژاد، قومیت و ملیت چیست؟ و چرا و چگونه نژادگرایی، قوم‌گرایی و ملی‌گرایی با هراس‌های جنسی و کلیشه‌های جنسیتی در هم تنیده می‌شوند؟ درک این ارتباط‌ها چه نتایج نظری و عملی را برای درک و راهبردهای فمینیستی از انواع محرومیت‌ها و تبعیض‌ها و فرودستی‌ها به‌‌‌دست می‌دهد؟ گفتمان‌ها و جنبش‌های قومی-ملی و فرآیند دولت-ملت‌سازی برای اعتلای حقوق و توانمندی زنان چه دست‌آوردهایی داشته‌اند؟ رابطه جنبش حق‌خواهی زنان با جنبش‌های هویت‌طلب قومی-ملی چگونه باید باشد؟

تلاش های نظری شجاعانه در گسترش پذیرش عمومی گفتمان شرکت در انتخابات و مشارکت سیاسی بمثابه حق قانونی همه زنان، می تواند موانع عملی دستیابی به این خواسته را کاهش دهد. تصور امکان شرکت رسمی زنان از طیف های مستقل در انتخابات به واقعیت نزدیک تر است تا به یک رویای دست نیافتنی: به کاندیداهای همگرایی جنبش زنان رای دهیم!

شورمندی وعده داده شده در جریان پیش رونده جنبش زنان، با نامه نرگس محمدی از زندان دوباره از سر گرفته شد.
نرگس این بار با زبان دیگری سخن گفته بود همچون یک مادر. این بار از حقوق تضییع شده مادران زندانی گفته بود از رنجی که مادران طی سالیان تحمل کرده اند اما برای آنکه از سوی آشنایان دور و نزدیک به ضعف و بی طاقتی محکوم نشوند از آن سخن نگفته بودند.
حالیا نرگس به سخن آمده است و فریاد دادخواهی مادران دور از فرزند را با بیان بی پروای عواطف مادرانه خویش تا به آن سوی دیوارهای زندان اوین و تا به این سوی آب ها رسانده است.

تفاوت میان زنان و مردان تأثیر خود را در نشانه های بیماری نیز برجای می گذارد. اکنون نه تنها پژوهش های تندرستی زنان فعالیت بسیاری در نشان دادن این تفاوت ها می کنند، بلکه پژوهش های تندرستی مردان نیز تلاش در برخورد مناسب با جنسیت بیمار و نشانه های بیماری در زنان و مردان دارند. این امر می تواند زندگی بسیاری را نجات دهد.

کانون شهروندی زنان: بعد از پیروزی انقلاب ۱۳۵۷ و یک روز مانده به روز جهانی زن، درحالی که هنوز قانون اساسی حکومت جدید به تصویب نرسیده بود، زنان از ورود بدون حجاب به ادارات دولتی منع شدند که به دنبال آن هزاران زن در تهران به این دستور اعتراض کردند و سه روز دست به تظاهرات و تحصن زدند. اما این اعتراضات به جایی نرسید و این روند ادامه داشت تا این که در نهایت در سال ۱۳۶۰ حجاب کاملا اجباری شد و حتی در قانون تعزیرات مصوبه سال ۱۳۶۲ به عنوان یک جرم ثبت شد و ایران به اولین کشور در جهان تبدیل شد که زنان را طبق قانون مجبور به رعایت حجاب می کرد.

کانون شهروندی زنان: با تصویب قانون جدید نحوه اجرای محکومیت های مالی مصوب ۱۵ مهرماه ۱۳۹۳، چالش ها و بحث های متعددی در خصوص مهریه صورت گرفته است.

اسیدپاشی یا حمله اسیدی نوعی از خشونت است که با اسید یا هر ماده خورنده دیگر روی بدن دیگری و با نیت از شکل انداختن، ناقص کردن، شکنجه یا کشتن او انجام می‌گیرد. کنوانسیون حذف تمامی اشکال تبعیض علیه زنان، به خشونت اسیدی در کنار مواردی مانند ازدواج‌های اجباری، قتل برای جهیزیه بیشتر، خشونت خانگی و ختنه زنان اشاره و آن را خشونتی مبتنی بر جنسیت تعریف کرده است

مدرسه فمینیستی: در شرایطی كه انجام پژوهش‌های اجتماعی بخصوص در حوزه مسائل زنان، دشوار و كم طرفدار به نظر می‌رسد، ورق زدن كتاب «تیغ و سنت» به قلم خانم رایحه مظفریان كه چاپ دوم آن توسط انتشارات تخت جمشید شیراز منتشر شده، نویدبخش انجام پژوهش‌های اجتماعی لازم و مفید به حال زنان ایران است.

مدرسه فمینیستی: به جرأت می توان گفت یکی از معیارهای سنجشِ توسعه‌ یافتگی کشورها، میزان اعتباری است که برای جایگاه زنان قائل اند. حضور و نقش زنان آن هم نقش پذیری چندگانه از همسرداری، فرزندآوری تا تربیت و پرورش، در تحول و توسعه ی اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی جوامع انسانی انکار ناشدنی است. اما نگاه به مقوله زن از جامعه ای به جامعه ی دیگر متفاوت است. این تفاوت در «رسانه»ها بازتاب آشکارتری دارد.