زنان و دختران در تمام جهان بيشترين تعداد قربانيان آزار كلامى، فيزيكى و در نهايت خشونت جنسى را تشکیل می‌دهند. مثلا در آلمان، در قلب اروپاى غربى، از هر چهار زن و دختر يك ‌نفر تجاوز كلامى، دست‌مالى، آزار و حتى خشونت جنسى را تجربه مي‌كند. در کشورهای به اصطلاح پیشرفته، جایی که زنان تا حدودی از حقوق انسانی برخوردارند و در عرصه‌ی اجتماع نسبتا پذیرفته‌ترند خشونت‌های جنسی در عرصه‌ی اجتماع کمتر است: خشونت‌هایی که ناشی از سلسله‌مراتب قدرت است.

ناصر مهاجر و سیروس جاویدی کوشیده‌اند تا «هوشنگ کشاورز را در متن رویدادهای سیاسی ـ اجتماعی» بازشناسانند. آنچه برای من در این کتاب جالب بوده‌است، زنان کنشگر و پیشرویی هستند که در رویدادهای سیاسی ـ اجتماعی نقش ایفا کرده‌اند. آن‌ها با آگاهی و ابتکار، این زنان را به خواننده می‌شناسانند.از جمله با طرح پرسش از افراد مختلف، به ویژه زریون کشاورز. با خواندن یادنامه‌ی دوست، با زنان گوناگونی آشنا شده‌ام. برخی برایم خیلی جالب بوده‌اند؛ برخی جالب بوده‌اند، برخی را احساس کردم از قبل می‌شناسم. دلم می‌خواست با این زنان برجسته که سفری به گذشته داشته‌ام، بیشتر آشنا شوم؛ با مادربزرگان و مادران نسل خودم؛ برای اینکه خودم را بهتر بشناسم.

در ۲۲ ژوئیه ۲۰۲۰ صدها نفر برای اعتراض به خشونت خانگی دربرابر مجلس اردن گردهم آمده و خواستار عدالت و امنیت برای زنان شدند. علت این تجمع اعتراضی مرگ احلام، زن ۳۰ ساله اردنی بود که بر اساس گزارش های شاهدان عینی به طرز وحشیانه ای توسط پدرش مورد ضرب و شتم قرار گرفته بود. در این تظاهرات تعداد زیادی پلاکارد با شعار "فریاد احلام" دیده می شد. این تظاهرات بخشی از جنبش"فریاد زنان" است- شعاری که تحت آن زنان مرتباً تجمع اعتراضی برگزار کرده و یا به صورت آنلاین به سازماندهی میپردازند.فریاد کمک خواهی احلام و زنانی دیگر که به همان سرنوشت دچار شده اند همیشه بفراموشی سپرده میشود.

مجریان قوانین الهی در ایران، از پشتیبانی دولتمردان جمهوری اسلامی برخوردارند. در پناه همین حمایت بی چون و چراست که رومینای سیزده ساله، در آغاز شکفتن گل نوجوانی‌اش در خون می‌غلطد؛ توسط پدری که حتما در کودکی دست نوازشی هم بر سرش کشیده و چه بسا بوسه‌ای از مهر بر گونه اش نشانده است. پدر کم سوادی که آیه‌های قرآن راهبرش بوده است؛ پدری که با رشد دختر، او را از خود میراند. رومینا را نگاه‌های محبت‌آمیز مردی دیگر به سوی خود می‌کشد. اگر نگاه پدر بر سیمای رومینا، مهر می پاشید، اگر دست‌های نوازشگر جامعه، دستان ظریف او را میفشرد، آیا رومینا به سوی مردی میرفت که شانزده بهار را بیش از او سپری کرده بود؟

خیابان خلوت است، مسیری که تا رسیدن به وسیله نقلیه طی می‌کنم خلوتی حزن‌انگیزی دارد که حس تنهایی و خشم تحت ستم بودن را در من دامن می‌زند. فرقی نمی‌کند با چه وسیله‌ای بروم مترو، ‌اتوبوس یا تاکسی. خسته‌تر از آنم که از ترس کرونا بین بد و بدتر انتخاب کنم، مهم به موقع رسیدن است و سر ساعت کارت ورود زدن، درغیراین‌صورت کسر حقوق است و .... وارد بیمارستان می‌شوم کنترل تب و شستن دست و باز هم شستن دست. پوست دستانم خشک شده با زخم‌‌هایی که هربارتازه می‌شوند. ناخن‌های کوتاهم مرتب می‌شکنند و باعث اختلال در کارمی‌شود.

از تاکسی پیاده شدم. پشت پله‌های عابر پیاده شلوغ بود، جوعادی نبود ومعلوم بود درگیری و دعوایی درکار است. جلو رفتم مرد و زنی درگیر شده بودند. کم از این دعواهای خانوادگی را در خیابان شاهد نیستیم. مرد دست زن را گرفته بود و می‌کشید و زن جوان نیز تقلا می‌کرد خود را از دست او خلاص کند. مرد دست زن را می‌پیچید.