فمینیسم مارکسیستی یا سوسیالیستی در حال حاضر به چه معناست؟ پاسخ صحیح، قواعد کار جدید دولت، سیاست، پرولتاریا و ماتریالیسم است. این پرسش از ماتریالیسم تاریخی، روشی که برای تفکر کردن از آن بهره می‌گیرم، نشئت گرفته است. من برای زمینه مند کردن و تاریخمند کردن نه فقط طبقه اقتصادی، بلکه نژاد، جنسیت و رابطه تغییریافته آن‌ها با یکدیگر، ماتریالیسم مارکسیستی را به کار می‌گیرم.

روز جهانی کارگر (اول ماه مه)، نه یک روز خاصِ متعلق به کارگران و مزدبگیران بلکه نمادی است برای همبستگی و وحدت عمل تمام گفتمان‌هایی که رویکردی پیشرو و ضد تبعیض برگزیده‌اند. تمام نیروهایی که در صف مبارزه با بهره‌کشی، خشونت و سرکوب جنسیتی، جنگ ونابودی محیط‌زیست ایستاده‌اند، می‌توانند روزکارگر را به نمایشی از اتحاد و همبستگی میان خود تبدیل کنند. ضرورت این اتحاد و همبستگی امسال و پس از وقوع بحرانِ همه‌گیری جهانی ویروس کرونا، از هر زمان دیگری بیشتر حس می‌شود. در شرایط کنونی تمامی این نیروها با تمامی وجود و در لحظه‌لحظه‌های زندگیشان سلطه‌ی سرمایه را بر انسان، زمین و تمامی حیات حس می‌کنند و خود را در مقابل این نیروی درنده و سیری‌ناپذیر که تمامی هستی را به نابودی کشانده، می‌بینند.

خشونت علیه زنان همچون ویروس کرونا در حوزه‌ی سلامت عمومی جهان قرار دارد. سنگینی پاندمی خشونت علیه زنان با شیوع کرونا فزونی یافته و به طور متوسط در عرصه‌ی جهانی بیش‌تر از ۳۰ درصد از حالت معمول افزایش یافته و زندگی زنان و دختران را به شدت تهدید می‌کند. واقعیت آن است که قرنطینه‌ی خانگی که امری کلیدی در کنترل شیوع بیماری کرونا است، نه تنها برخی از زنان را در فضایی که امنیت نداشته حبس می‌کند، بلکه دست نهادهایی را هم بسته است که به زنان مورد خشونت قرار گرفته خدمات ارایه می دهند.

زمانی که تصمیم گرفتم برای قلمی کردن مسائل و مشکلات زنان خانه‌نشین در «وضعیت کرونایی» از آن‌ها گزارش بخواهم نمی‌دانستم که نوشتن همین گزارش‌های کوتاه چه کمکی می‌تواند به آن‌ها، و بواسطه پیدا کردن همدرد، به من بکند. عنوان کردن دردها، به خصوص که بدانی بالاخره کسانی خواهند شنید و قرار نیست کسی تو را با انگشت نشان دهد می‌تواند از تنش و اضطرابت بکاهد. این را من از استقبالی که از درخواستم شد حس کردم. تقریبا از تمام زنان خانه‌نشینی که خواسته بودم از وضعیت خودشان در این شرایط کرونایی بنویسند گزارش دریافت کردم.

شیوع کرونا ریشه در مناسبات سودمحور سرمایه‌داری دارد؛ مناسباتی که نه بر اساس منافع جمعی بلکه متکی بر رویکرد سودمحورانه‌ی اقلیتی است که در راس هرم قدرت جای گرفته‌اند. شتاب بیشتر در انباشت سود و غارت نیروی کار و شخم زدن و ویران کردن طبیعت، همه استراتژی‌های ساختار حاکم است. شیوع کرونا نشان داد که پوسیدگی و گندیدگی این مناسیات به نقطه‌ی حیاتی و تعیین کننده رسیده و ۹۹درصدی‌ها می‌توانند موقعیت متفاوتی در شرایط پساکرونایی داشته باشند.

«هشت صبح از خانه بیرون می‌رفت و حدود ساعت ۷ عصر برمی‌گشت. این وسط ۱۱ ساعت یا در خانه تنها بودم یا با بچه‌ها که از مدرسه و مهدکودک برمی‌گشتند. بیشتر روز را از دست غرولندها، ایراد گرفتن‌ها و از کوره دررفتن‌های همیشگی‌اش در امان بودم. حالا اما ۲۴ ساعت شبانه‌روز در خانه است. هم مثل بقیه نگران ویروس و مریضی‌ و وضعیت اقتصادی‌ خانواده‌‌ است، هم از خانه نشستن حوصله‌اش سر رفته و کلافه است. بیشتر از قبل دمدمی‌مزاج شده، بی‌خود و بی‌جهت به هرچیز گیر می‌دهد و بهانه‌جویی می‌کند. در این ۱۰ سالی که از ازدواج ما گذشته من به ‌هرحال با اخلاق دمدمی‌مزاج و بهانه‌گیری‌های او خو گرفته ‌بودم؛ اما خب این مال وقتی بود که ۱۱ ساعت در روز خانه نبود و من و بچه‌ها در معرض تندخویی او نبودیم. حالا در این خانه‌نشینیِ اجباری به دلیل ویروس کرونا، راه فراری از این اخلاق شوهرم که بدتر هم شده باقی نمانده. واقعاً نمی‌دانم تا کی و کجا می‌توانم وسط این همه کارِ خانه، مراقب باشم بهانه دست او ندهم که تندخویی کند یا اعصاب‌ام تا کجا می‌کشد.»