جنسیت و ورزش یکی از عرصه های پژوهشی علوم انسانی از جمله جامعه شناسی و روان شناسی است. زنانگی و ورزش هر دو ساختارهای اجتماعی و رفتارهایی فرهنگی هستند که در بستر اجتماعی شکل می گیرند و به این عبارت ورزش زنان معنای زنانگی، قدرت، ظرافت زنانه را نه تنها وسعت بخشیده بلکه تعریف و بازتعریف می کند. واژه جنسیت و نقش های جنسیتی اولین بار در سال ۱۹۵۵ در مطبوعات آمریکا به کار برده شد. اگرچه در زبان و انگاره های ذهنی واژه جنس و جنسیت به طور روزمره با جابجایی به کار برده می شود اما در مطالعات مربوط به جنسیت و ورزش مفهموم جنسیت از نظر تحلیلی، مرز شفاف و روشنی با جنس دارد و متمایز می شود.

در چهل سال اخیر، با هزاران نیرنگ و فریب وعده‌های پوچ بسیاری به مردم دادند، از جمله وعده‌ی بهداشت و درمان رایگان که به این وعده‌هم مثل تمامی وعده‌های دیگر وفا نکردند. بهداشت و سلامتِ جسم و روان مردم نه تنها مسئله‌اشان نبوده و نیست بلکه هر روز بیش از پیش به نفع بازار سرمایه مورد بی توجهی و هجوم قرار گرفته است تا به امروز که در نهایت منجر به کشتار سیستماتیک مردم بواسطه‌ی آلودگی همه گیر جامعه به ویروس وارداتی کرونا شده است .

جنبش زنان ایران از همان بهمن ٥٧ علیه ارتجاع آغاز شد و در تمام ٤١ سال گذشته، گاه مانند ٨ مارس ٥٧ با جمعیت چند هزار نفری در خیابان و با شعار «ما انقلاب نکردیم تا به عقب برگردیم» و گاه به شکل مقاومت در زندان، مبارزه برای کار، برای تحصیل، برای حضانت، علیه چند همسری، علیه حجاب، علیه مرد سالاری، علیه شکنجه و اعدام، علیه سلطه‌ی سرمایه، علیه بنگاه‌های مالی، علیه تخریب طبیعت و .... در تمامی عرصه‌های کار و زندگی ادامه داشته و دارد.

چگونه می‌توان تجربه‌های زنان ده کشور از پنج قاره‌ی جهان را در جمع‌آوری و‌ نگهداری منابع تاریخ اجتماعی، فرهنگی و سیاسی زنان در یک کتاب گرد آورد؟ آیا انتقال تاریخ اجتماعی زنان کشورهای مختلف از طریق تجربه‌های روایی در یک کتاب امکان‌پذیراست؟ آیا اساساً چنین تلاشی ضروری است؟ آیا موزه‌های زنان یا مکان‌های تبارشناسی تاریخ اجتماعی زنان فضایی برای توسعه‌ی رویکرد تعلیم و تربیت فمینیستی است؟‌ آیا نگاه جنسیتی به تعلیم و تربیت موجب تحول در حافظه‌ی جمعی زنان می‌شود؟ اصولاً رویکرد جنسیتی و مباحث مربوط به جنبش‌های فمینیستی چگونه از طریق حافظه‌ی جمعی انعکاس می‌یابد؟

«لایحه‌ی تعیین حداقل سن ازدواج» که دی‌ماه جاری در کمیته‌ی فرعی کمیسیون لوایح دولت تصویب شده است، بدون تغییر دادن حداقل سن ازدواج، فقط اختیار پدر و جد پدری برای ازدواج کودکان زیر این سن را از آن‌ها سلب کرده است. این لایحه در ابتدا حداقل سن ازدواج را برای دختران ۱۶ سال و برای پسران ۱۸ سال تعیین کرده بود و البته اجازه می‌داد که دختران بین ۱۳ تا ۱۶ سال و پسران بین ۱۶ تا ۱۸ سال با حکم دادگاه خانواده ازدواج کنند اما همچون مصوبه‌ی مجلس برای افزایش سن ازدواج در همان خوان اول رد شد و به تصویب نرسید.