semyari.jpg
مرتضی سیمیاری

آن ها چگونه خواهند ماند(عدم تقارن اجتماعی در ايران)

انديشه انقلاب فرهنگی در دانشگاه حذف قطعی را در پی داشته است.لذا انديشه در دانشگاه ها ماندگار نمی گردد واز ان سو هر شعاری بر شن روان قرار می گيرد.نکته مهم ديگر است ان است که تبديل حوزه به دانشگاه ويا بالعکس فاجعه است اما وام گيری در ماندگاری منطقی و عقلانی می باشد.انديشه ای که فاقدجايگاه باشد در برابر مهندسی فرهنگی ازسوی دولت به مرز انحلال می رسد اين برداشت عينی نشان می دهد که چرا بعد ازچند قرن انديشه هنوز جمود برخی علما برحوزه سايه داشته و ازسوی ديگر انديشه ناب و روان روشن فکری در ايران مثل باد می ايند و مانند برق می روند.



مرتضی سیمیاری

دانشگاه مدرن در پرتو جنبش زنان

موانع انديشه و ازادی در ايران به طور مشخص منتهی به دولت های استبدادی نمی گردد.بلکه فربه گی ساختار استبداد فرهنگی در ايران در پذيرش گفتمان های انتقادی و تعاملی دارای خواستگاه روشن فکری در ايران نيز می باشد.به همين جهت است که در تاريخ ايران نقش زنان دچار سانسور گرديده است و در بهترين شرايط رگه هايی از حضور انجمن مخفی در انقلاب به صورت مبهم و ايدئولوژيک نگارش می يابد.در ايران مجال طرح انديشه به مفهوم استمرار و ماندگاری برای ازاد انديشيدن نبوده است.