در این گفتار ابتدا مفهوم اقتصاد سیاسی بطور کلی تشریح می شود، سپس در معنای اقتصاد سیاسی دولت از دو منظردرنگ خواهم کرد. دریچه اول نگاه رایج به دولت به مثابه مکمل بازار و تامین کننده کالاها و خدمات عمومی یا عرصه سازش نهادینه شده فیمابین طبقات متخاصم است. منظر دوم، دولت را وسیله ای برای تصاحب خصوصی منابع توسط عوامل شاکله دولت و یا گروه ها و طبقات اجتماعی حاکم در نظر می گیرد که این منافع خاص را به عنوان منافع عمومی جامعه معرفی می کند. علل و نتایج متضاد این دو دیدگاه از حیث «تامین امنیت» ، و همچنین از جهت «غارت» یا اخذ رانت مطالعه می‌شود.

ویدا حاجبی تبریزی از فعالان سیاسی شناخته‌شده‌ی بین‌المللی مارکسیست بود. وی در دهه‌ی‌ چهل در جنبش‌های چریکی ونزوئلا و کوبا و الجزایر فعالیت می‌کرد. در بازگشت به ایران با سازمان چریک‌های فدایی خلق به فعالیت خود ادامه داد و در سال‌های ۵۱ تا ۵۷ به مدت شش سال زندانی و شکنجه شد. آبان ماه ۵۷ از زندان آزاد شد. بعد از انقلاب همراه با ناصر مهاجر گروه جناح چپ را تشکیل دادند. بعد از فشارها و یک دوره زندگی مخفیانه سال ۶۱ از ایران خارج شد و به فرانسه رفت و در آنجا به همراه دوستانش مجله‌ی آغازی نو را به مدت ده سال منتشر می‌کرد.

در این برنامه درباره استفاده از روش های دمکراتیک و منحصر به فرد کشور سوئد در رویارویی با بحران کرونا و اهمیت توجه به نظر کارشناسان همچون پایه تصمیمات سیاسی دراین زمینه و تفاوت آن نه تنها با آنچه در ایران می گذرد، بلکه در مقایسه با دیگر کشورهای جهان سخن گفتم. بخش دیگر این گفتگو به برخورد مسئولان حکومتی ایران در این زمینه و نگرانی از بروز فاجعه در آن سرزمین اختصاص دارد. ا

افسوس و صد افسوس! فرزانه تائیدی، هنرمند پرآوازه‌ی ایران، روز سه‌شنبه ۵ فروردین، چشم بر جهان فرو بست؛ در شهر لندن و در پی چندی جنگ با بیماری سخت.
این چهره‌ی پرآوازه‌ی سینما و تئاتر ایرانِ دهه‌ی چهل و پنجاه خورشیدی، پس از استواری جمهوری اسلامی، تا آن‌جا که توانست ستم‌ها و سختی‌ها حاکمان تبهکار را تاب آورد؛ اما به خودکامگی و زورگویی‌های نظامی که به نابودی هنر نوین ایران کمربسته بود، تن نداد و سر آخر با یار و همراه زندگی‌اش، بهروز به‌نژاد، ترک دیار کرد؛ همچون بسیاری دیگر از هم‌پیشگان خویش.
فرزانه تائیدی، تبعید را نیز با پایبندی به ارزش‌ها و اصول اخلاقی خود زیست. آنگاه که ادامه‌ی کار هنری را ناممکن دید، کناره گرفت گوشه نشست و انزوا جوِئید. در سکون و سکوتی سرشار از ناگفته‌ها، دشواری تنهایی را پذیرا گشت و لب به شکوه نگشود. پذیرفت اما تا چکیده‌ای از زندگی هنری و سبب جلای وطنی که به دل آن را دوست می‌داشت، بازگوید تا در گریز ناگزیز به چاپ رسد.
با یاد عزیز این زن با شخصیت و نیک‌نام که از افتخارهای جامعه ی هنر و هنرمندان ایران است و نمادی از فرهنگ‌ ستیزی جمهوری اسلامی، به بازچاپ کل آن گفتگو برآمدیم که در ماه دسامبر ۲۰۰۶ به انجام رسید. گفتگو را پیشکش بی‌شمار دوستارانش می‌کنیم که اینک به سوگ او نشسته‌اند.

به چالش افتاده خرافه های مذهبی و تقویت جایگاه علم وعقلانیت در ایران و منطقه. هرچند واکنش ها در همه جا یکسان نیست. درحالی که کعبه و مدینه بسته شدند، اما در قم از قرنطینه شدن شهر خودداری شد و مسئله جنبه امنیتی به خود گرفت. 2 افزایش تحمل اجتماعی و همچون "فولاد آبدیده شدن" شدن مردمی که مرگ آفرینی و دیگر دشواری های عصر کرونا را تجربه می کنند. برخورد طنز آلود مردم با کرونا و رقص کرونا در بیمارستان ها و اعتماد به نفس مردم و چاره جویی های اجتماعی برای تطبیق خود با عصر کرونا به جای دستپاچگی اجتماعی که به گسترش آن منجر می شود.3 جایگزینی ترس از اقتدار با اقتدار ترس.

در زمانه‌ای که عقل به تبعید رفته و ابتذال به میدان آمده‌است، در این شبِ سردِ مه‌آلود که به‌قول تَنسَر Tansar - در نامه به گُشْنَسپْ (شاه طبرستان) ـ تمیز حقیقت از میان برخاسته و سیرت انسانی رها گشته‌است، توجه و تأمل شما را به سخنان هنرمند شریف آقای ناصر رحمانی نژاد، که تئاتر اجتماعی معاصر ایران با نام وی عجین است، جلب می‌کنم.

div align="center">رادیو همراه