مجلس شورای اسلامی نیز به دو فوریت طرح تشدید مجازات همکاری‌ کنندگان با اسرائیل راٌی مثبت داد. در صورت تصویب قانون جدید، «جاسوسی یا همکاری با دول متخاصم از جمله دولت آمریکا» به‌عنوان «افساد فی‌ الارض» محسوب و مشمول مجازات مندرج در ماده ۲۸۶ قانون مجازات اسلامی یعنی اعدام می‌شود. » (نقل از سازمان حقوق بشر ایران)
در این شرایط جنگی، خشونت در زندانها افزایش یافته و خطر اعدام تعداد بیشتری از زندانیان را تهدید می کند. آنچه که می باید بدقت مرور و یادآوری شود اینست که جام زهر ممکن است نوشیده شود و یا حتی اگر احتمال فرصت نوشیدن زهر بدست نیاید، برای جبران شکست مفتضحانه، رژیم مانند سال ۶۷ دست به انتقامجویی بزند و انسان های در اسارت را قربانی کند.

نویسندگان هشدار می دهند کە وقتی مجازات اعدام به مسئله‌ای کاملاً سیاسی تبدیل می‌شود، استقلال قضایی بە خطر می افتد. قضات هنگامی کە مجبور باشند هر تصمیم خود را در چارچوب بقاء و پیروزی انتخاباتی بسنجند، نمی‌توانند با انصاف و بیطرفانه قضاوت کنند. در چنین سیستمی، زیر بار فشارهای سیاسی و جاه‌طلبی فردی حقوق متهمان تضعیف میشود. بطور ‌ویژه متهمان فقیر و اقلیت‌ها بیشتر در معرض این بی‌عدالتی قرار می‌گیرند، چون غالباً بدون وکلای متبحر و دفاع مؤثر محاکمه می شوند. در شرایطی کە قضات مسئول این پرونده‌ها تحت فشارهای انتخاباتی و سیاسی‌ هستند، احتمال رسیدگی منصفانه بە حداقل می رسد.

گزارش جدیدی با عنوان «احکام مرگ و مجازات اعدام در سال ۲۰۲۴» که روز سه شنبه توسط گروه حقوق بشری عفو بین الملل منتشر شد، ۱۵۱۸ اعدام در سراسر جهان را در سال گذشته ثبت می کند که نسبت به ۱۱۵۳ مورد اعدام در سال ۲۰۲۳، ۳۲ درصد افزایش داشته و این بالاترین رقم پس از سال ۲۰۱۵ در جهان می باشد. در سال ۲۰۱۵ تعداد مجازات اعدام ۱۶۳۴ بود.
این گروه خاطرنشان کرد که با وجود افزایش اعدام ها، تنها ۱۵ کشور در سال گذشته محکومان محکوم به اعدام خود را اعدام کردند که کمترین رقم ثبت شده برای دومین سال متوالی است و افزود که ۱۱۳ کشور به طور کامل مجازات اعدام را لغو کرده اند و در مجموع ۱۴۵ کشور مجازات اعدام را در قانون یا عمل لغو کرده اند.

متأسفانه سازمان‌های حقوق بشری مانند عفو بین‌الملل، با وجود داشتن بیش از ۱۵۰ کشور عضو و ده‌ها میلیون حامی، در طی نزدیک به پنج دهه نتوانسته‌اند در برابر اعدام‌های بی‌وقفه در ایران که جان جوانان این سرزمین را می‌گیرد، واکنشی مؤثر نشان دهند. دختران و پسرانی که سرمایه‌های این کشور هستند، یکی پس از دیگری قربانی لجاجت و پیام‌های تهدیدآمیز حکومت می‌شوند. گویی هر صدای اعتراضی، تنها رژیم را در جنایت‌هایش مصمم‌تر می‌کند.