در بحبوحه‌ی جدال جنبش انقلابی مردم ایران با جمهوری اسلامی و اوج گرفتن فعالیت‌های حمایتی در خارج کشور، و بخصوص تورنتویپیام اخوان خودمان، گروه‌های زیادی شکل گرفتند. بسیاری اهداف بزرگ داشتند، اما متاسفانه کمتر پابرجا ماندند. آن‌ها که اهدافشان خاضعانه‌تر و ساده‌تر بود،‌ بعضا تاثیر و عمری دیرپاتر داشتند. بهترین نمونه در این میان گروه دوچرخه‌سواری برای حقوق بشر در ایران (CHRI) است که با هدف ساده‌ی رکاب زدن تا اتاوا و سفارت جمهوری اسلامی به وجود آمده بود و چنانکه نویسنده‌ی این مقاله که خود از اعضای این گروه است بارها پیش‌بینی کرده بود، امروز پابرجا تر از خیلی گروه‌های دیگر باقی مانده است و فعالیت می‌کند.

اعدام یعنی گرفتن «جان و هستی» یک انسان، و سلب حیات از او. دیدن یا شنیدن چنین خبری دردناک است اما وقتی مبنای این عمل کشتن، «قصاص نفس» باشد، دردناک تر است، دردناک تر از آن رو که مبنای قصاص، خواهی نخواهی «روح بخشش جامعه» را نابود می سازد. به خصوص از این جهت که مگر می شود با «کشتن انسانی»، و نیست کردن او، «انسان دیگری» را زنده کرد، و آیا می توان با اجرای «قصاص»، میزان جرم و جنایت را در جامعه کاهش داد؟
اعدام یعنی گرفتن «جان و هستی» یک انسان، و سلب حیات از او. حتا شنیدن خبر اعدام رنج آور است اما وقتی مبنای این عمل خشونت بار، «اشتباه» از سوی کودک یا نوجوانی که هنوز درک نمی کند، «عمل اش» چه «عواقبی» در پی دارد (همچون بهنود شجاعی) رنج آورتر و وحشتناک است. از آن رو که «کودک» کودک است و مسئولیت اش با «والدین» و جامعه ای است که قرار است از او مراقبت کنند، و نیز از آن جهت که اگر کودک یا نوجوانی مثلا «خطایی» کند، بی شک مسئولیت کارش نیز باید هم برعهده والدین و هم جامعه و دولتی باشد که قرار بوده او را تحت مراقبت و حمایت قرار دهد.

بی هیچ زحمتی برای درک زن فقیرو بی پناهی که مورد تجاوز قرارگرفته و برای دفاع از جان و شرافت خود مجبور به کشتن مرد متجاوز شده است، بی درک نوجوانی که در همین جامعه اسلامی از تربیت و آموزش و اخلاق آنچنان محروم مانده تا با وجود کمی سن مرتکب قتل جوان دیگری بشود، بی پذیرش دگراندیشی، مخالف سیاسی یا مذهبی را از سر راه خود برمیدارد.

مسأله اما این است که اگر همه ی ما نیز گناهکار بوده ایم، سنگی هم در مشت نداشته ایم که اینک سر افکنده و خجلت زده، به محکوم کردن خویش حکم دهیم. خطاها، گناه ها و اشتباهات نیز دارای کمیت و کیفیت های متفاوتی هستند. درست به همانگونه که کیفیت گناه دزدیدن یک نان بر اثر گرسنگی، و غارت اموال مردم برای پر خوری و قدرت طلبی بسیار متفاوت می باشد. اگر چنین نیست با صدای بلند اعلام دارید که این دادگاه ها برای محاکمه ی چه کسانی است؟ ژان والژان گرسنه؟ ، زنی که از شرافت خود دفاع کرده است؟، جوانی که ظلم را بر نتافته است؟؛ و یا خمینی و صدام حسین و هیتلر و موسولینی و جانسون و جورج بوش و پل پت و آریل شرون و بگین و ... دیگر جنایتکاران جنگی که با کله انسان ها یا مناره می ساخته اند و یا فوتبال بازی می کرده اند....؟؟؟

گزارشگران بدون مرز در اطلاعیه ای تحت عنوان "شکنجه روزنامه نگاران در آزادترین کشور جهان!" از سازمان ملل متحد خواستند برای بازدید از زندانهای ایران بخصوص زندان اوین، هیات تحقیق ویژه به ایران اعزام کنند. در این اطلاعیه آمده است: روزنامه نگاران زندانی در ایران از همه حقوق ابتدائی خود محروم هستند. وکیلها و خانواده هایشان تهدید می شوند و از هیچ حمایتی برخوردار نیستند. محمود احمدی نژاد باید بر مبنای شهادت روزنامه نگاران شکنجه شده برای آنچه در زندانهای ایران، بعد از 22 خرداد گذشته است، حساب پس بدهد.

نقض سیستماتیک حقوق انسانی آذربایجانیها در ایران در ماه سپتامبر ۲۰۰۹ همچون ماههای گذشته ادامه داشت. همزمان با سالروزاعتراضات آذربایجانیها در یک مهر ( سالروز بازگشائی مدارس در ایران) فشار بر آنها افزایش یافته و آذربایجانیها در این ماه مورد بازداشتهای خودسرانه و آزار و اذیت قرار گرفتند و از حق داشتن وکیل در دوران بازداشت و ملاقات با خانواده محروم بودند و صدور احکام قضایی برای فعالان حقوق زبانی و فعالین حقوق بشرآذربایجانی در این ماه نیز ادامه یافت. فعالین دانشجویی آذربایجانی از ادامه تحصیل در مقطع کارشناسی ارشد محروم شدند. حکومت ایران زندانیان سیاسی آذربایجانی را از دسترسی به امکانات پزشکی در زندان محروم کرده است و مقامات قضایی و امنیتی با درخواست این زندانیان برای اعطای مرخصی به منظور انجام معالجات پزشکی در خارج از زندان مخالفت می کنند.

قتل غیر عمد مجازاتش اعدام شد و قتل عمد، تائیدی بر توسعه نیافتگی اخلاق در بین ما که شرع اسلام بر ویرانه های آن ایستاده است. سیستم عریض و الطویل مدرن قضائی در خدمت اجرای قوانین غیر مدنی در می آید که مفاهیم حقوقی و قانونی و انسانی چون قتل عمد و غیر عمد ، گناه و بی گناهی ، مجازات متناسب با جرم و ... را در روح و ذهن ما آشفته و درهم ریخته و بدین ترتیب جایشان با هم عوض می شود. مادر احسان آرام گرفت ، چرا که به گفته خود او حکم خدا را جاری ساخت. و تو می اندیشی چگونه می توان از سقوط مادری در پایان عمرش ، به لجن فرهنگ پوچ و دنیای کوچکی که به اندازه یک انگشت دانه است ، جلوگیری کنی؟

جمهوری اسلامی، بی اعتنا به مخالفت آشکار افکار عمومی ایرانیان با مجازات های وحشیانه ای مثل قصاص و سنگسار، همچنان این قوانین را به جامعه ایران تحمیل می کند. رهبران این حکومت خوب است دست کم نگاهی به سایت اینترنتی دکتر محمد مصطفائی بیاندازند تا دریابند که اکثریت مطلق مردم ایران، این مجازات ها را دون شأن انسان می دانند. اما آن ها، چشم و گوش بسته اند و تنها بازتاب صدای پیشینیان چادرنشین خود را از عصر جاهلیت می شنوند. آنان همچنان مجری قوانینی هستند که از عصر جاهلیت به اسلام انتقال یافته است.

ترجمۀ رضا ناصحی
حق زندگی و حق مصون بودن از مجازات‌ها‌ یا رفتار بیرحمانه، غیرانسانی و اهانت آمیز در اعلامیۀ جهانی حقوق بشر، در سایر اسناد بین‌المللی مربوط به حقوق بشر و در بسیاری از قوانین اساسی کشورها آمده است. عفو بین‌الملل بر آن است که مجازات مرگ، این حقوق را زیر پا می‌گذارد.

جامعۀ جهانی چهار پیمان بین‌المللی را که در آن‌ها، لغو مجازات اعدام پیش‌بینی شده، به تصویب رسانده است : دومین پروتکل اختیاری میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی را با هدف لغو مجازات مرگ، توسط مجمع عمومی سازمان ملل متحد در سال ١٩٨٩ تصویب کرده‌است، پروتکل‌های شمارۀ ٦ و ١٣ کنوانسیون پاسداری از حقوق بشر و آزادی‌های اساسی (مربوط به کنوانسیون اروپایی حقوق بشر)، توسط شورای اروپا، به ترتیب در سال‌های ١٩٨٢ و ٢٠٠٢ تصویب شده است، و پروتکل کنوانسیون امریکایی حقوق بشر که به بررسی مجازات اعدام می‌پردازد، توسط مجمع عمومی سازمان‌ کشورهای آمریکایی (OEA) در سال ١٩٩٠ به تصویب رسیده است.

من و عمویی را با کلیه وسایل صدا زدند و به اتاق ۳۲۸ بند آسایشگاه اوین بردند. آنجا دیدم هیبت‌الله معینی هم هست. هیبت گفت که از بند زنها، دخترها داد کشیده‌اند و خبر داده‌اند که چنین دادگاهی دارد برگزار می‌شود. بعد من و هیبت را صدا کردند و عمویی در همان اتاق ماند و دادگاه نیامد. من و هیبت را با پیراهن و پیژامه به بند ۲۰۹ بردند که دادگاه آنجا بود و ظاهرا در همان پایین هم اعدام می‌کردند.

من گفتم تو چکار می‌کنی؟ گفت می‌گویم عضو سازمانم هستم، مارکسیست هستم و جمهوری اسلامی را هم قبول ندارم. از من پرسید تو چه می‌کنی، گفتم من می‌گویم مسلمان هستم، مارکسیست نیستم و حزب را هم دیگر قبول ندارم.

ما می‌دانستیم که چه کرده‌ایم و می‌دانستیم که در دادگاه هم فرمول‌های همیشگی، مثل داشتن مرام اشتراکی و ضدیت با رژیم شاهنشاهی، عنوان می‌شوند. تا آنجا که من دیدم، بین آنچه در بازجویی‌ها بود و در دادگاه عنوان می‌شد، هماهنگی وجود داشت. اینکه من با یک کتاب دستگیر شده باشم و در دادگاه به من بگویند تو اقدام مسلحانه علیه رژیم شاه کردی، وجود نداشت.

موضوع به مسائل بنیادی برمی‌گردد. کسانی که الآن در ساواما هستند یا محاکم را می‌گردانند، اساسا از ایدئولوژی حرکت می‌کنند. در ساواک و دادگاه‌های نظامی چنین نبود. تفاوت آنها این است که در روش و منش ایدئولوژیک هستند و برای کارهای خود، عقیده و نظر دارند. حتی در جریان بازجویی و دادگاه هم با متهم نوعی نبرد ایدئولوژیک و اخلاقی و انسانی و شخصی را پیش می‌برند و این را خیلی هم خشن اجرا می‌کنند. در حالی که در زمان شاه چنین نبود.