«شهریور»ی که شهر ِ دلم را خراب کرد

به خاطره ی خونین ِ
ناصر اخوان


«شهریور»ی که شهر ِ دلم را خراب کرد
جانِ مرا دوباره پُر از التهاب کرد

□□□

آباد بود عاطفه ی عشقِِ عاشقان
توفان ِ تازه، باز جهانم خراب کرد

□□□

این وحشت است وحشتِ از دست دادن است
ما را اسیرِ کینه ی «عالی جناب» کرد

□□□

هرگز جدا نبوده ام از خاطرات ِ تلخ
کِی بی حضور ِ خاطره، این دیده خواب کرد

□□□

هر جا که خاطرات ِ عزیزی معطرست
این سینه، در ستایش ِ شعرش شتاب کرد

□□□

آنجا که اَبر ِ تشنه، صمیمانه می سرود
سیلابِِ سوگواری ِ ما را خطاب کرد

□□□

بر شاخه ی شکسته، که تابوتِ بُلبلی ست
شاید گُلی بخوانَد وُ ما را مُجاب کرد

□□□

این ماهِ خون که ماهِ جنون بوده است وُ آه
جانِ فروفسرده ی ما، در عذاب کرد

□□□

ما را همیشه، سینه، پُر از اضطراب بود
با ما هر آنچه کرد همین اضطراب کرد

□□□

«شهریور»ی که خانه ی خورشید، سوخته
آه ِ مرا به سینه ی مهتاب، قاب کرد

□□□

دل، بَر مَدار از آینه، هرچند روزگار
آن نقش ِ عاشقانه ی ما را بر آب کرد


رضا مقصدی
Reza.maghsadi@gmx.de