دولت جمهوری اسلامی حتا به طور مستقیم در محرومیت تحصیلی بسیاری از کودکان کشور نقش می‌آفریند. اما بهائیان بیش از سایر گروه‌های دینی و قومی از چنین سیاستی سهم می‌برند. در مناطق عرب‌نشین خوزستان نیز عرب‌های محلی از عملیاتی شدن چنین سیاستی بی‌نصیب نمی‌مانند. هرچند کودکان و جوانان بهایی را از فضای مدرسه و دانشگاه بیرون می‌ریزند، ولی برای عرب‌های خوزستان به تعمد مدرسه نمی‌سازند تا همگی بدون استثنا از آموزش عمومی جا بمانند. در ترکمن صحرا و کردستان ماجرا کمی فرق می‌کند. چون در این مناطق ابتدا بنیاد برکت وابسته به ستاد اجرایی فرمان امام پا پیش می‌گذارد که گویا دارد برای کودکان محلی مدرسه می‌سازد. اما زمانی که ساخت مدرسه پایان یافت آن را به مسجد تبدیل می‌کنند و پیش‌نمازی شیعه نیز بر آن می‌گمارند. همین سیاست نامردمی را حتا در سیستان و بلوچستان هم به کار گرفته‌اند. چون در ذهن مدیران دولتی تنها مسجد است که وجاهت می‌پذیرد. در عین حال به اتکای همین مسجد و حوزه است که کودکان محلی را نیز از مدرسه بازمی‌دارند.