روح‌الله خمینی به طبع تلاش زیادی به عمل می‌آورد تا شایست‌ها و ناشایست‌های ختنه‌گاه را برای پیروان خود بیشتر توضیح بدهد. او در مسأله‌ی ۲۳۹۵ رساله‌اش می‌نویسد: "اگر انسان پیش از آن‌که دخترعمه یا دخترخاله‌ی خود را بگیرد با مادر آنان زنا کند، دیگر نمی‌تواند با آنان ازدواج کند". انگار همین ختنه‌گاه در هر گوشه و کناری از کشور ماجرا خلق می‌کرد؛ آن هم با عمه و خاله. تا آن‌جا که عمه و خاله نیز از آسیب‌های آن بی‌نصیب نم‌یماندند. به عبارتی روشن، خمینی می‌گفت اگر کسی با خاله و یا عمه‌اش بیامیزد هرگز نمی‌تواند دخترشان را به ازدواج خویش دربیاورد.

از سویی، بالادستی‌های حکومت به اشتراک این لایحه را «تشکیل پلیس کودکان و نوجوانان» نامیده‌اند. اما در متن آن هرگز از کودکان و نوجوانان، تعریف درست و جامعی به دست نمی‌دهند. چون در راه نوشتن آن هرگز از متخصصان مستقل حقوق، روانشناسی و جامعه‌شناسی یاری نگرفته‌اند. ناگفته نماند که مصوباتی از این دست همیشه منشور جهانی حقوق کودک را دور میزند و تعریف حقوقی جامع کنوانسیون‌های بین‌المللی را از کودک ناچیز می‌شمارد. به همین دلیل هم می‌خواهند بین کودکان و نوجوانان فرق بگذارند. اما هرگز تعریف درستی از چنین رویکردی به عمل نمی‌آورند. بدیهی است تناقض‌های از این نوع در واقع به متن موادی از قانون مدنی ایران بازمی‌گردد. چون در مجموعه‌ی قانون‌های کشور گاهی سن قانونی را هجده سال در نظر می‌گیرند ولی دختران را در سنی پایین‌تر از این شوهر می‌دهند. آنوقت همه‌ی کودکان ملزم شده‌اند تا از سن شانزده سالگی در انتخابات‌هایی که جمهوری اسلامی برگزار می‌کند، شرکت نمایند.