جمعه چهارم اسفند با تعدادی از مادران و خانواده‌های جان باختگان به خاوران رفتیم. مادر لطفی نیز با چند نفر از خواهران و همسران پیش از ما به آنجا رسیده بودند. خواهر یکی از جان باختگان بلند بلند گریه می‌کرد و می‌گفت کاج محمود را شکستند! مادر لطفی نیز فریادش بلند بود و می‌گفت کاج انوش را هم شکستند! آن‌ها چندین و چند بار کاج‌هایی که ما کاشته بودیم را کندند، چندین بار سنگ‌هایی که چیده بودیم را به هم ریختند، بار‌ها گل‌هایی که گذاشته بودیم را این طرف و آن طرف پرت کردند ولی ما خسته نمی‌شویم و باز هم می‌آییم و می‌کاریم و آنجا را گل باران می‌کنیم.
دلم ریخت پایین، با نگرانی به دیگر سو چشم انداختم، آنجایی که خاک زهراست «کاج» او هم نبود، این کاج تنها کاج سبز باقی مانده از کاج‌های کاشته شده دست خودشان در دی ماه ۱۳۸۷ بود که پس از تخریب و بولدوزر انداختن دوباره آنجا کاشته بودند.