وقتی ما از دادخواهی صحبت می کنیم خواهان انتقام جویی نیستیم ما میخواهیم سیکل ناقص انتقام و کشتن را در هم شکنیم. میخواهیم هیچ خانواده ای سرنوشت خانواده هایی چون محمدی ها ، رضایی جهرمی ها ، مصطفی سلطانی ها ، ریاحی ها وهزاران خانواده جانباخته را پیدا نکند. ما نه قصد افزودن به کینه ها ، نه قصد اعدام و بدارآویختن کسی را داریم ما مخالف اعدام هستیم و آنرا جنایت سازمانیافته دولتی میدانیم. ما حق دادخواهی را طبیعی ترین حقی میدانیم که در همه جهان برسمیت شناخته شده است. ما میخواهیم بدانیم عزیزان ما در کجا دفن شده اند؟ به جه صورتی و به چه دلیلی کشته شده اند؟ چه کسانی این جنایات را انجام داده اند؟ به چه دلیل این کشتارها انجام شده است؟

این روز‌ها برای همه مبارزینی که از آن روزهای خونین جان بدر برده‌اند و خانواده‌هایی که عزیز یا عزیزانی را در این کشتار فجیع و بی‌سابقه از دست دادند، روزهای دردناکی است. اگر به سوال شما برگردم در حقیقت، سرکوب و حذف مخالفین از اواخر سال ۵۹ آغاز شده بود و از سال ۶۰ ابعاد گسترده تری یافته است. جمهوری اسلامی مصمم بود در سایه جنگ ایران و عراق که برای حکومت نعمتی تلقی می‌شد، همه مخالفین خود را از صحنه سیاسی حذف کند و این فقط به مخالفین چپ و مارکسیست محدود نمی‌شد بلکه حتی شامل آنهایی می‌شد که برداشتی از اسلام مغایر با نظر حاکم داشتند.

زمان لغو مجازات اعدام در سراسر جهان فرارسیده است. با گذشت زمان، دلایلی که بر لزوم لغو اعدام گواهی می‌دهند انکارناپذیرتر می‌شوند. در همه‌جا، به تجربه می‌توان گفت که مشاهدۀ مراسم اعدام تأثیرات ویرانگری بر شخصیت انسانی شاهدان بر جای می‌گذارد. تاکنون در هیچ کجای جهان نشانی از این دیده نمی‌شود که مجازات مرگ، میزان جرم و جنایت، یا خشونت‌های سیاسی را کاهش داده باشد. این مجازات در کشورهای مختلف به شکل نامتناسبی علیه تهیدستان یا اقلیت‌های قومی یا نژادی به کار گرفته می‌شود و اغلب ابزاری است در خدمت سرکوب سیاسی. احکام مرگ خودسرانه صادر می‌شوند و به اجرا در می‌آیند. این مجازات بی‌بازگشت، به ناگزیر به مرگ اشخاص بی‌گناه می‌انجامد وحقوق بنیادی آدمی را پایمال می‌کند.

گزارش‌گران بدون مرز با خرسندی از سیاست گشایش دولت رئیس جمهور میانه رو، حسن روحانی و آزادی تعدادی از زندانیان عقیدتی در روزهای اخیر، استقبال می‌کند. با این حال گزارش‌گران بدون مرز در این باره مراقب است و همچنان خواهان آزادی فوری بدون قید و شرط همه روزنامه‌نگاران و وب‌نگاران زندانی است که خودسرانه بازداشت و ناعادلانه محکوم به زندان شده‌اند. هم‌اکنون در ایران بیش از چهل روزنامه‌نگار و وب‌نگار در زندان‌ها بسر می‌برند.

با افزایش نگران کنندۀ اجرای مجازات اعدام در هفته‌های اخیر در ایران، کمپین بین المللی حقوق بشر در ایران و مرکز اسناد حقوق بشرایران امروز با انتشار بیانیه ای خواستار آن شدند که مقامات ایرانی روند فزآینده استفاده از حکم اعدام برای مجازات متهمان را متوقف کنند.
ین دو سازمان حقوق بشری اضافه کردند که با نزدیک شدن روز جهانی علیه مجازات اعدام در تاریخ ۱۸ مهرماه، قوۀ قضاییۀ ایران باید قوانین و مقررات صدور احکامی که مجازات مرگ را تجویز می‌کنند، بررسی کند و این مقررات را مطابق استانداردهای بین المللی مورد تجدید نظر قرار دهد.

خانم بهکیش شش تن از اعضای خانواده‌اش را در جریان اعدام‌های آن سال از دست داده است در این زمینه به جرس می‌گوید: «ما دو بار در سال مراسم دسته جمعی داریم. یکی مراسم آخر سال است، به این منظور که قبل از عید پای مزار عزیز خود بنشینیم و آنجا گل و سبزه بگذاریم و یکی دیگر در شهریور ماه است که این کشتار‌ها انجام شد. امسال که می‌گفتند کمی شرایط تغییر کرده، دقیقا دو روز قبل از مراسم، وزارت اطلاعات من را احضار کرد و خیلی محترمانه تهدیدم کردند که نباید به خاوران برویم و نباید مراسم برگزار کنیم. البته به آن‌ها گفتم که این حداقل حق خانواده‌ها است هر چند می‌دانیم که شما نمی‌گذارید و ما را بر می‌گردانید ولی ما به خاوران می رویم.