کم نیستند افرادی از بازداشت شدگان که تا کنون نام و نشانی ایشان در لیست دادستانی دیده نمی‌شود. شاید بتوان به چنین گروهی نام مفقود شدگان را اطلاق کرد. در واقع حکومت خود را در قبال مفقود شدگان چنین ماجرایی پاسخگو نمیبیند. اما تجربه‌های پیشین واقعیتی را پیش روی ما می‌گذارد که بسیاری از همین مفقود شدگان برای همیشه مفقود باقی می‌مانند. چون افرادی از ایشان در نهایت مجبور می‌شوند زیر شکنجه به مرگی ناخواسته گردن بگذارند. خانواده‌ها نیز ضمن شناختی که از جمهوری اسلامی دارند، چنین دلشورهای را در ذهن خویش دوره می‌کنند. طبیعی است که به دادستانی و سایر نهادهایی قضایی و امنیتی باید فشار آورد تا از محل زندانی شدن بازداشتی‌ها نشانیِ درستی به دست بدهند. اما اتحاد عمل خانواده‌ها و تجمع مداوم و سازمان یافته‌ی ایشان در دادستانی‌ها می‌تواند برای اجرای چنین هدفی تسهیل‌گری بیشتری به عمل آورد.