در این بحث بعد از اشاره‌ای کوتاه به داریوش و پروانه فروهر، محمد مختاری، محمدجعفر پوینده و مجید شریف، روایت کسانیکه آنان را کاردآجین کردند یا به دار کشیدند، بازگو می‌کنم. 
کشتار فکر و گفتمانِ مخالف در میهن ستمدیده و مجروح ما، که نقطه اوجش، اسیرکُشی سال ۶۷ بود، بعدها دامن زندانیان آزادشده را هم گرفت و قاتلین، در طرح موسوم به «الغدیر» شماری از آنان را ربودند و کشتند. تیغ ستم، فرهنگ‌ورزان و دانشوران ایران را

خانواده‌ها به حتم باید نام و نشانی افراد مفقود یا بازداشت شده‌ی خود را به اطلاع مجامع حقوق بشری در خارج کشور برسانند. همچنین می‌توانند نامه‌های اعتراضی و دادخواهانه‌ی خود را به دفتر سازمان ملل در تهران یا خارج کشور هم ارسال کنند. جدای از این، می‌توانند مقابل نمایندگی سازمان ملل در تهران یا هر شهر دیگری تجمع اعتراضی راه بیندازند. کنشگران خارج از کشور هم میتوانند در همین راستا به خانواده‌های زندانیان سیاسی یاری برسانند. رسانه‌ای کردن هرچه بیشتر اقدامات انجام شده هم می‌تواند حکومت را از مواضع نامردمی خویش پس براند. شکی نیست که دادگاه‌ها باید به طور علنی و با حضور خبرنگاران و خانواده‌ی زندانیان سیاسی برگزار شود. چنین مطالبه‌ای بخشی پایدار از خواستهای همهی خانواده‌ها شمرده می‌شود. می‌توان در اقدامی دسته جمعی چنین مطالبه‌ای را در خارج و داخل کشور به پیش برد.