فیلم بیست و یک دقیقه ای ( رهایی ) ساخته ی دو جوان ایرانی تبار ساکن آمریکا که به گوشه هایی از زندگی محمد رضا شاه پهلوی آخرین شاه ایران در زمان سکونتش در مکزیک می پردازد شاه را نه به عنوان یک دیکتاتور بلکه به عنوان انسانی که در تبعید نیز همچنان به سرزمنیش فکر می کند نشان می دهد .

من با او 1963 در کیل آشنا شدم. نخستین‌بار به همراه او در نشست هفتگی دانشجویان ایرانی که وابسته به کنفدراسیون جهانی بود، شرکت کردم و هم او بود که مرا با برخی از چهره‌های سرشناس جبهه ملی ایران هم‌چون حسن ماسالی و کیوان زرین‌ کفش که در آن ‌زمان دبیران کنفدراسیون بودند و در شهر کیل می‌زیستند، آشنا کرد. دیری نپائید که من به عضویت کنفدراسیون و هم‌چنین جبهه ملی درآمدم. در آن دوران هواداران حزب توده در کیل زیاد و نیرومند بودند و در نتیجه سازمان دانشجوئی وابسته به کنفدراسیون میدان برخورد ایدئولوژی‌ها و باورهای هواداران جبهه ملی و حزب توده گشته بود و در این حوزه نیز منوچهر یکی از کوشندگان راه مصدق بود.

به عکس نگاه می‌کنم و در طراوت شگفت‌انگیز نگاه میهن انعکاس نگاه پدر را می‌بینم. بیاد شعر انوش برای دخترش خاطره می‌افتم که در آنجا می‌گوید، من در تو تداوم می‌یابم. آری، انوش در خاطره و همایون در میهن تداوم یافته‌اند. به خون خفتگان خاوران در جان و روح همسر و فرزندان و بستگان و دوستان خود و در رگ‌های میهن نیازمند به شجاعت و صداقت خویش تداوم یافته‌اند. اما هیچ چیز نمی‌تواند مرگی را خنثی کند که زندگی را از آنان گرفت. آنها سهم خود را در زندگی از دست دادند. این سهم را بیدادگرانه از آنان گرفتند. بی‌کسانه آنان را کشتند. و داغ مرگ والدین را برای همیشه بر جگر فرزندان معصوم آنان نشاندند. من در این باره بسیار نوشتم. با این همه هنوز هم درک نمی‌کنم ما به کدام وحشی‌خانه‌ی جهان تعلق داریم که حتی پدران روحانی آن مثل جنایتکاران حرفه‌‌ای قصی‌القلب و بیرحم هستند.