علی پاینده چند ماهی زود تر از من آزاد شده بود. در سال های زندان، آدم یاد می گیرد که به چه کسانی اعتماد کند. احساس اعتماد، اولین شرط دوستی پایدار در شرایط سخت است. به علی گفتم که حتما شب عید باید برویم به دیدار مادر عزیز سرمدی. علی و عزیز، هر دو اهل اردبیل و یار قدیمی هم بودند. هر دو در سال های اول نوجوانی در جبهه ملی فعالیت کرده و بعدا به گروه های چپ پیوسته بودند. هر دو کوهنورد بودند. عزیز، هیکل پر قدرت و ورزیده ای داشت و به بسیاری از کوه های ایران در فصول مختلف سال صعود کرده بود. عزیز ، هم پرونده ای بیژن جزنی و سعید کلانتری و عباس سورکی بود و گوئی سرنوشتی یکسان آن ها را به هم پیوند زده بود. پرویز ثابتی، در مقام مدیر کل ساواک و "مقام امنیتی"، شخصا نقش مستقیمی در قتل آن ها داشت و آن ها را همراه دیگر هم پرونده ای های خود، در تپه های اوین، با دست های بسته به رگبار گلوله بستند و جلیل اصفهانی، با خونسردی تمام آخرین تیر خلاص را بر پیکر های به خون غلطیده آنان شلیک کرده بود. رضا عطا پور، معروف به "دکتر حسین زاده" که بازجوی من نیز بود، به طور ضمنی در سال ۵۶ اقرار کرده بود که آن ها این جنایت را مرتکب شده اند و در پاسخ به اعتراض محمد رضا شالگونی که چرا و به چه دلیلی بیژن جزنی و هشت نفر دیگر را از زندان بردید و اعدام کردید، گفته بود که شماها هم اشتباهاتی کرده اید و ساواک هم اشتباهاتی داشته. ولی جزئیات طرح این کشتار را تهرانی در دادگاهی در اوایل انقلاب و بعد از دستگیری خود، به طور صریحی بیان کرده است .

شنبه سوم مارس، پنجمین یادمان پوران بازرگان در سالن سخنرانی کتابفروشی مقاومت (وابسته به انجمن اوروـ فلسطین) با حضور گرم و قابل توجه جمعی از دوستان پوران و علاقه مندان به مبارزه و آرمان او برگزار شد.
پوران؛ ساده ، خودمانی و صریح بود. جهانی که پوران نويدش را می داد، خود در زندگی روزمره بکار می برد. او برای دست يافتن به جهانی انسانی و عادلانه، روش و منشی انسانی داشت. به هیچ نوع مصلحت جوئی تن نمی داد. او راز جدال ذهن و عين را دريافته بود و خط سرخ زندگی اش جلوه ای از آميزش هرچه بيشتر حرف و عمل بود.