یونسکو در سال ١٩٩٩روز ۲۱ فوریه را به عنوان روز جهانی زبان مادری اعلام کرد. از آن سال به بعد روز ۲۱ فوریه به عنوان روز جهانی زبان مادری در جهان گرامی داشته میشود. انتخاب این روز از طرف یونسکو نشان از اهمیت آموزش، حفظ و غنای زبان مادری برای رشد و پیشرفت جامعه بشری دارد.
در کشورهای پیشرفته و دمکراتیک چندزبانه، برای آموزش به زبان مادری اهمیت زیادی قائل میشوند. دولتهای این کشورها بودجههای هنگفتی برای حفظ و غنا بخشیدن به زبان مادری اختصاص میدهند. آنان به نقش آموزش زبان مادری در غنای فکری، فرهنگی و آموزشی آگاه هستند.
اما در کشور ما به دلایل مختلف از جمله سیاستهای شوونیستی حکومتهای مرکزی که ناظر بر آسمیله کردن گروههای ملی ـ قومی غیرفارس است، میلیونها شهروند ایرانی از تحصیل به زبان مادری محروم هستند. در ایران میلیونها کودک در آغاز سال تحصیلی نمیتوانند به زبان مادریشان که از بدو تولد یاد گرفتهاند، تحصیل کنند. محرومیت کودکان از تحصیل و آموزش به زبان مادریشان، لطمات جبران ناپذیری بلحاظ روحی و اجتماعی به آنان میزند.
در ایران هویتهای ملی ـ قومی مختلفی وجود دارند، محروم و سرکوب کردن این هویتها و زبانهای غیرفارس، شکوفایی و غنای فکری، فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی کشورمان را کند کرده و لطمات شدیدی به اعتماد و یگانگی ایرانیان زده است.
از انقلاب مشروطیت به این سو در تمامی تحولات سیاسی و اجتماعی کشورمان خواست آموزش و رسمیت یافتن زبانهای غیرفارس به اشکال مختلف مطرح بوده است. برای آموزش زبان مادری مبارزات و جانفشانیهای فراوانی صورت گرفته است. اما متاسفانه تاکنون این تلاشها و مبارزات به ثمر ننشسته است و همچنان بخش بزرگی از ایرانیان از آموزش به زبان مادریشان محروم هستند.
جمهوری اسلامی نه تنها بندهای قانون اساسی ـ بندهای ١۵و ١٩ـ خود را که در آنها الزام آموزش زبان مادری غیرفارسها قید شده است، به اجرا نگذاشته است. بلکه هر آنجا که خواست آموزش به زبان مادری از طرف گروههای ملی ـ قومی غیرفارس کشورمان مطرح شده است، با سرکوب جواب داده است.
سازمان ما همواره از حق تحصیل به زبان مادری غیرفارس زبانان کشورمان دفاع و تاکید کرده است که شکوفایی و پیشرفت موزون کشورمان در گرو برابری حقوقی همه ایرانیان است. سازمان آموزش زبان مادری را حق طبیعی و مسلم تمامی ایرانیان دانسته و بر این امر پای فشرده است که دولت مرکزی ایران موظف است که امکان تحصیل و آموزش زبان مادری را برای تمام گروههای ملی ـ قومی در تمامی سطوح تحصیلی را مهیا نماید. سازمان ما مبارزه برای تامین این حق را جزو وظایف خود میداند.
هیئت سیاسی ـ اجرایی سازمان فدائیان خلق ایران (اکثریت)
اول اسفندماه ۱۳۸۸ (۲۰ فوریه ۲۰۱۰)
نظرات خوانندگان:
ملیت و تدریس زبان مادری
ربوبی 2010-02-21 23:48:57
|
در این بیانیه به زبان مادری ملیت های ایران اشاره شده است .در همین سایت، دکتر براهنی نیزاخیرا دراین مورد مطلبی نوشته است که تازگی ندارد.
در مورد زبان اقوام،مدتها پیش صمد بهرنگی هنگام تدریس در روستاهای آذربایجان به این مشکل اساسی کودکان ترک زبان پرداخته ومطالبی بس سودمند نوشته است. براهنی برای رفع این مشکل سخنی نگفته است.
دراین بیانیه، به ملیت های ایران اشاره شده است. گویا ایران کشوری است چند ملیتی.
در بسیاری کشورها،اقوامی به سرمی برند با زبان خاص خود.براهنی کانادا را مثال می آورد و من اتریش و سویس را بر آن می افزایم. کانادایی، خواه فرانسوی زبان یا انگلیسی زبان، ملیت خودش را کانادایی می داند.اقوام سویسی که زبان مادری شان برخی فرانسوی، برخی آلمانی و برخی ایتالیایی است ملیت خود را سویسی می دانند. در جهان کنونی، کشوری نتوان یافت که چند ملیتی باشد. از آمریکا و «هویت »آمریکایی هم صرفنظر کنیم .
اگر مقررشود ایران کشوری چند ملیتی است یا چند ملتی خواهد بود نوآوری است .
تدریس زبان مادری از دبستان تا دبیرستان و دانشگاه به زبان مادری راشاید بشود در شهرهای خوزستان به زبان عربی و در شهرهای آذربایجان به زبان ترکی و در کردستان به زبان کردی تاسیس کرد.
اما تکلیف قشقایی ها که زبان مادری شان ترکی است چه می شود. می شود در کردستان این مؤسسات آموزشی را به زبان کردی راه انداخت . از مودکستان تا دبستان و دبیرستان و دانشگاه . اما تکلیف کودکان اهالی شمال خراسان که زبان مادری برخی کردی و برخی ترکی است چه می شود.آیا باید کودکان خود را به کردستان و آدربایجان بفرستند.از اهالی ترکمن ساکن این استان و بلوچ ها هم صرفنظر کنیم .
ترکیب جمعیت ایران و پراکندگی اقوام ساکن ایران ملغمه ای شده که کار را بس دشوار کرده است. به جای شعارهای بی پشتوانه و آه و ناله ها و نوشتن بیانیه ها، بایستی راه و چاره ای عملی برای رفع این مشکل جست و ارائه داد.
این نیز گفته شود که اگر قومی چه کرد و چه ترک و چه عرب بخواهد جمهوری خود رابه عنوان کشوری مستقل برقرارکند حق و حقوق آنهاست . چماق « تجزیه طلبی» تهمت فرسوده ای است که اغلب از زبان برخی ایرانی های « اصیل » اروپا و آمریکا و کانادا نشین تابع آن کشورها شنیده می شود.
اگر روز و روزگاری در ایران آزاد و دمکراتیک، اهالی آذربایجان ایران بخواهند خود یا با اهالی « جمهوری آذربایجان» کشوری واحد داشته باشند و یا اهالی کردستان ایران با اهالی کردستان خود یا با اهالی عراق و سایر کردهای مقیم سوریه و.. بخواهند جمهوری کردستان برپا کنند هیج کس حق ندارد ممانعت کند، چون مطابق با موازین حقوق بشر و میثاق های بین الملی است.
اما،در وضعیت کنونی، طرح شعارگونه ی این مسایل بسیار پیچده که در آینده, در ایرانی آزاد و دمکرانیک ،اهالی ساکن این مناطق با ارائه ی برنامه و راه کارهایی عملی ،از طریق رفراندم در باره اش تصمیم توانند گرفت، گفتمانی است بیهوده . |
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
