ارکیده

این پرده را
کنار مزن
که
چهره به چهره
با
آفتاب شود

نورِ حریرِ پنجره مان
انگار
برایش کافی است

ریشْ ریشِ ریشه‌هاش
خو گرفته - اکنون
با
دَم و
با
بازدمِ ما

ارکیده ی گوشه ی اتاق
شمعدانیِ روی ایوان نیست

خو گرفته
با
هوای نمناکِ
اتاقِ کوچک ما

خو گرفته
در آن گوشه - آسوده
در جایش

زیبائیِ گلی
جوانه می‌زند
گاه ، گاه
در بینِ برگْ دست‌هایش

زیبائیِ گلی
که - انگار
معمٌا و معنای
زندگی است

ارکیده
اما
شمعدانیِ روی ایوان نیست


پاريس - نوامبر ۲۰۲۴