در آغوشِ آزادی

برایِ دریغِ خودم
شعری
زیرِ چترِ ابر
یا
در پناهِ خنده ی آفتاب
یا شاید
کنارِ سروی بی نام وُ نشان
و
برایِ تو
از بهرِ انتقام
از چشم ها وُ دستها
و
پیچش طناب بر گردنها
از شلاقِ آتش
که
خاکستر کرد دختر آبی را
از هجومِ تیر بارها
بر اندامِ تشنه یِ نیزارهایِ ماهشهر
یا
از آنچه که بود
قامتِ نامردی ات
در جمعه یِ خونینِ زاهدان
شعری
که
خون شد
در رگهایِ خنده ی کیان
و
چشمی که ندید
گلبرگهایِ زندگی را
در رقص آوازِ نیکا
من
جهانی از زخمِ شعرها
برایِ فرزندانِ فردا
چه حدیث باشد
چه نوید
می دانم....
اما
به یقین
شعرِ فردا
سُرور است وُ خنده
خوانده اند
این آواز را پیش از این
شعرِ فردا
همه
آوازی از
توماج
وُ
شروین
و
رهائی در آغوشِ آزادیست

08/09/2024
رسول کمال

این شعر را با صدای شاعر بشنوید