پیله ی عشق

با تو از یک تنهایی
با تو از بی تو بودن
در سکوتِ یک چراغ
در باران ریزِ اشکِ چشم
سخن می گویم
نق نقِ ناموزونِ دیواروُ پنجره
میانِ حُزنِ درد آلودِ پُر از هیچ
و
پچ پچِ غریبانه ی وهمی
که
نشسته با خیالی سبز
تا برآید
بر کاکُلِ زردِ یأس
غنچه ای
سروِ چمانم بی قناری
و
مجنون سر بر سنگ
در انتظار
با خش خشِ خزانیِ درد
زیرِ لب می گریست
آوازِ دلتنگی را
و
عشق
تصویری ناپیدا همچون سرابی
می بُرد با خویش
به خیالِ چشمه ای مرا
تا روزگارانِ دیروز
به دیدارِ آفتاب وُ ستاره ها
آه
من در آن رؤیا
نمی دانم چرا
چون کودکی پیر سال
با دستانِ حماقت
خاکِ سوخته را
به یُمنِ روئیدنِ گُل
چنگ می زدم
آنگاه
که
هر بهارِ عمرم
در عطسه ی پائیز زرد می شد
و
زیرِ چترِ یک باور
شلاق بر عقل می زدم
تا
عشق سر برآورد از پیله ی خویش
آه
برایِ آن آغوش
برایِ آن بوسه
اگر می توانی
پُر کن
دالانِ لحظه های انتظار را
با سوسویِ نوری
من
اینجا
در این تنهایی
مرگ را نفس می کشم

11/02/2024
رسول کمال

این شعر را با صدای شاعر از این جا بشنوید