"مرا ببوس" از بی‌همتایی رها شد
"مرا ببوس" وشتانه (رقص کنان) جشن پایان بی همتایی اش را برگزار می کند. شادمانه وسرفرازانه دست و روی "برای" را می بوسد. "برای" با سپاس بی کران "مرا ببوس" را در آغوش گرم خود می گیرد و می گوید، نازنین، ما هم ذاتیم، نه بیگانه که یگانه ایم؛ گرچه نزدیک هفتاد سال پس از تو آمده ام.
ترانه ی "برای" ی شروین، ترانه ای است که در تاریخِ دست‌کم ایران، نامیرا دربی همتایی با ترانه ی "مرا ببوس" هم ریشه، هم تیشه و شاید هم هم سرنوشت باشد. حسن گلنراقی و شروین حاجی پور، با یک ترانه، جاودانه و نه مردنی و نه کُشتنی شده‌اند. این بار گوییا فرهنگ ایرانی بُعد انسانیِ دگرگون پذیرایش، گرمایی به جهانِ سردِ قدرت گرا و بیشتر طلب هدیه داده تا بنفشه های رنگارنگ ریز و درشت از زیر سرمای یخچالی انسان های خود مرکز بیرون آیند و زیبایی گوناگونی رنگ ها را نمایان کنند، هر چند لحظه‌ای کوتاه؛ شاید رمز و راز، چنین داستان کرده که زیبایی ها لحظه ای هستند و اثرشان جاودان.
۸ مارش، روز زن.
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
