دیگر هیچ شباهتی به انسان ندارم
وقتی گور خانه می‌شود
زیبایی
دشنامی‌ست بر پیشانی من
و ماه
باران
آینه
شرم دیماه روزگار است
خوابم نمی‌برد
برادر!
خوابم نمی‌برد
دیگر از شب
از خواب
از رؤیا
بیزارم
دیگر هیچ اسمی
دیگر هیچ شباهتی
به انسان ندارم
وقتی گور
خانه می‌شود
دیماه 1395 – تهران
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
