|
|
|
|
در سايبان اين غروب
دندان شيرى شب درآمده ست و ما در ابتداى كوچه ى وحشت بى چراغ و بى صدا گرد طناب دار مى چرخيم . شب است كبودى صورت ما را از سيلى امواج حادثه و دست هاى غريق را كسى نمى بيند . چشم هاى كودكان از روزنه بحر حيرت و فرياد خاموشى مادران از ناباوريست . چقدر پيراهن بلند شب اندازه ى قامت ماست . در صف انتظاريم ساكت و مشتاق كه بر چوبه ى دار شمعى برافروزيم مادران بر آستانه ى در آه مى كشند و كركسانِ شاد بر آسمان تيره، هاشور مى زنند . فرخ ازبرى - آلمان ٢٨ مى ٢٠١٦ نظر شما؟
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد |
|
