" نمایش " و " نهایت "

" نمایش "

ادراک، آفرینش، داوری.
بازیگری شده ام پا به پای بهار؛
به خودم بلیط می‌‌فروشم
کنار گیشه ی گل سرخ.
می‌ خواهم تماشاگر نقشی‌ باشم
که در فاصله ی آفرینش و ادراک
داوری‌هایم را به نمایش می‌‌گذارد.


" نهایت "

دریا
قطره‌هایش را می‌‌نوشد،
انقلاب
فرزندان‌اش را.
می‌ خواهم بگریزم از کابوسی
که پلک‌های‌ام را می‌‌بندد.
شب اما،
در نهایت بیداری ‌ست.

بهار ۱۳۹۳