کاش تو را در باغچه خانه مان
نکاشته بودم.
کاش یادِ طراوتی گنگ
ذهنِ علیل این فاصله را نبرده بود.
کاش نگاهت در شبنم واژه هایم
هرزگی نمیکرد!
کاش ریشه های عمیق تردیدم
در ذهن این خاک بسیار درخت
سینه نمی کشیدند.
اما درنگی دیگر ای یار!
کاش نفسهایت یکدم
فقط یکدم ای کاش
از عطرهای بهاری لبریز می شدند!.
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد