شهرداری منطقه‌ی شش تهران در اقدامی عجولانه اعلام کرده‌است که ایمن‌سازی پارک‌های این منطقه را امری لازم می‌شمارد. به همین دلیل هم تیرهای برق پهنه‌ی سی و هشت هکتاری پارک لاله را یک به یک از جا می‌کنند تا جانمایی جدیدی برای این تیرها صورت پذیرد. توضیح این‌که در تاریخ هیجدهم مرداد ماه بود که اتصال برق به بدنه‌ی فلزی یکی از همین تیرها مرگی ناخواسته برای کودکی چهارده ساله رقم زد. مرگی که هرگز قابل جبران نیست. اما مدیران شهرداری منطقه‌ی شش تهران در الگویی تمام عیار از همه‌ی مدیران جمهوری اسلامی بعد از وقوع حادثه به علاج آن می‌اندیشند. تازه آن نیز از حد و حدود پروژه‌ای تبلیغی و رسانه‌ای فراتر نمی‌رود.

شهرداری تهران ایمن‌سازی پارک‌های سطح شهر را نادیده می‌گیرد. این سهل‌انگاری تا کنون به مرگ ده‌ها کودک نوجوان یا آدم‌های بزرگ‌سال انجامیده‌است. گزارش‌های رسیده در این مورد حکایت از آن دارد که هم‌چنان این آمارهای دردآور رشد می‌یابد. موضوعی که اثری از آن در اخبار روزانه‌ی صدا و سیمای جمهوری اسلامی یافت نمی‌شود. حتا رسانه‌های دیگر دولتی نیز از انعکاس چنین خبرهایی سر باز می‌زنند. مدیران روابط عمومی شهرداری تهران به نیکی آموخته‌اند تا ضمن تطمیع خبرنگاران، همکاران خود را در صدا و سیما و یا روزنامه‌های وابسته به دولت بفریبند و از گردش آزادانه‌ی اخبار حوادث شهری ممانعت به عمل آورند.

ای قلم شرمت باد اگر ننویسی در این برهه از تاریخ بر وطنم چه گذشت!
بشکنی قلم اگر نگویی که جوهرت خون سرخ فرزندانت بود.
بنویس در تمام صفحات، بنویس که چه گونه به تاراج رفتم از یال دماوند و آق مشهد و هیرکانی.
بنویس از رویاهای طلایی جوانیم که کابوسی دهشتناک شد.
بنویس که سالهاست خورشید در این سرزمین یخزده است.
بنویس از زندان های میله ای و بی میله بنویس.