در حال حاضر حدود ۸۰ تا ۹۰ درصد جمعیت چند ملیونی قشقایی ها ساکن شده اند و دیگر زندگی شبانی و کوچروی را کنار گذاشته اند . ساختمان ایلی و اداره سنتی ایلی هم به تاریخ پیوسته و قدرت سیاسی و نظامی انها هم متلاشی شده. زمین ها – قشلاق ها و ییلاقها و محیط طبیعی و زیستی آنها هم در اثر تحولات 35 ساله اخیرنیز ازهم پاشیده شده است . نه از کنفداراسیون قشقایی ها خبری هست و نه از نظام طایفه ای و روابط منسجم ایلی قشقایی ها. از نطام سنتی ایلی و شیوه تولید و امرار معاش از طریق دامداری گذشته اند ودر دوره گذار از زندگی ایلی به زندگی شهروندی اند گرچه هنوز به مقصد نرسیده اند. بنابراین دیگر ایلاتی نیستند گرچه کاملا شهری هم نشده اند . و به قول معروف ” سر با سکندر و دل به دارا دارند” از نظر احساسی و هویتی قشقایی اند و لی از نظر زندگی واقعی روزانه ، روستایی و یا شهری اند.

چنین متونی، مطلوبِ رسانه های ایرانی نیست. اغلبِ دست اندرکارانِ رسانه ها، همدیگر را می شناسند و روابطِ «پارتی بازی و قربانت شوم» با یکدیگر دارند. من این نوع از روابط را «قبیله ای و مافیائی» می نامم. چنین است که اولاً به انتشار رساندنِ این قبیل متن ها چندان ساده نیست. دوماً اغلبِ رسانه ها در مقابلِ چنین نوشتاری آگاهانه و عمداً سکوت می کنند. سکوتی معنا دار. و خب طبیعی و روشن هم هست که چنین برخورد بشود. منتهی امروزه، امکاناتِ عصرِ دیجیتال فرای این سکوت ها و سانسورها و خودی و ناخودی کردن هاست - خوشبختانه. حال ببینیم عاقبتِ این متن به کجا ختم می شود!