آژانس خبری موکریان در مهاباد در راستای اهداف خود و با انگیزه اطلاع رسانی بموقع، گزارشی ماهیانه و آماری از وضعیت حقوق بشر در مناطق کردنشین را به مخاطبین وب سایت ارائه می دهد.
آمار و گزارش های ماهیانه که حضور علاقمندان ارائه می شود، مستند به اخبار و گزارش های انتشار یافته در وب سایت موکریان بوده و با توجه به حساسیت های موجود، منابع خبری آن، مشخص، دردسترس و قابل دفاع می باشد.

یکشنبه ها روز ملاقات در اوین است. خانواده ها از صبح زود به مقابل زندان میروند و پس از ساعتها انتظار در بیرون زندان و بعد در داخل سالن انتظار، حوالی ساعت یک بعد از ظهر به سالن ملاقات خوانده میشوند. خانواده ها برای دیدار هفتگی با عزیزان دربندشان ، ناچارند یک مسافت طولانی را در داخل همان قسمت طی کنند. یک عالمه پله که گاه بطرف بالا و گاه بسمت پایین است. یعنی پلکانی مرموز که جهت خاصی ندارد ولی در نهایت به سالن ملاقات منتهی میشود. هرگز نفس نفس زدنهای مادرم را در چند نوبت ملاقات فراموش نخواهم کرد....

قبل از عملیات فروغ جاویدان که آیت الله خمینی به بهانه آن سوت قتل عام ها را کشید، مسؤولین امنیتی در زندان، جسته گریخته با کنایه و اشاره تصمیم شوم قلع و قمع زندانیان سیاسی را (که بالاخره گرفته خواهد شد) لو می‌دادند، اما در مخیله هیچکس نمی‌گنجید که در زندانهای کشور بساط اسیرکشی راه بیاندازند و از آن کیف کنند. تصور این درجه از شقاوت دیگر ممکن نبود.
بارها (پیش از مقطع قتل عام) به عمد تلاش می‌کردند تا زندانیان مقاوم را به واکنش وادارند تا به این بهانه پاپوش دوخته پرونده سازی کنند.

درست سه روز پس از ماجرای انتخابات بحث انگیز و جنجالی احمدی نژاد در ژوئن ۲۰۰۹، بهمن احمدی امویی بازداشت شد و به پنج سال و چهار ماه زندان به همراه شکنجه بدنی محکوم شد. اتهام خیلی واهی و همیشگی "تبلیغ علیه نظام" از دلایل این محکومیت سنگین می باشد، در حالی که او کاری به جز شغل روزنامه‌نگاری خود در رسانه های قانونی و به رسمیت شناخته شده، انجام نداده است.
در حقیقت او یک روزنامه نگار متخصص و منتقد در بخش اقتصاد و سیاست های اقتصادی احمدی نژاد در زمینه‌ هایی است که در آن نهادهای شبه نظامی سپاه پاسداران، ارتش ایدئولوژیک رژیم که احمدی نژاد هم از میان آنان برخاسته است.

چندین هزار زندانی سیاسی در تابستان ۱۳۶۷ به جوخه های اعدام سپرده شدند؛ بی هیچ جرمی جز باورهای متفاوت با آنچه مطلوب جمهوری اسلامی بود. در این برنامه ویژه آقایان رضا علیجانی از ماه های پیش از فاجعه می گوید، تا بازنماید که کشتار از مدتها پیش تدارک شده بود. جهانگیر اسماعیل پور به ترسیم سیمای انسانی قربانیان، با قوت و ضعفهاشان، کمر همت می بندد و علی پورنقوی ناقد دو برخورد با جنایت است: برخوردی که “می بخشد ولی فراموش نمی کند” و برخوردی که “نه می بخشد و نه فراموش می کند”.

مادر نورالدین ریاحی، عضوی از خانواده بزرگ خاوران، سرانجام پس از حدود ۴ دهه مقاومت در برابر دیکتاتوری و استبداد، درگذشت. او به عنوان مادری فرزند از دست داده، در حمایت از حقانیت راه فرزند و با رنج همیشگی داغ فراق آنان با زندگی وداع کرد. نورالدین ریاحی فرزند این مادر به همراه همسرش طاهره سید احمدی به فاصله ی دو روز در دهه ۶۰ در زندان های جمهوری اسلامی به جوخه اعدام سپرده شدند. مادر نوری سال های پر رنج و مرارتی را در مقابل زندانها، هم در دوران شاه و هم در دوران جمهوری اسلامی پشت سر گذاشت.

گولاگ مخفف نام اداره اردوگاه‌های کار و زندان‌ها است که با کتاب "مجمع الجزایر گولاگ" الساندر سولژنیتسین در سال ١٩٧٣ به واژگانی که مشخص کننده دوره و مکانهای معین خشونت هستند، اضافه شد. در زمان استالین گولاگ نام دیگری هم داشت که گویا تنها در سردر آنها نوشته شده بود: اردوگاه کار اصلاحی
نمایشگاه گولاگ در شهر وایمار، محصول همکاری مشترک بنیاد "یادبود ارودگاه کار اجباری بوخن‌والد" آلمان و سازمان حقوق بشری "یادبود" (مموریال Memorial) روسیه، در موزه دائمی شیلر دایر است.