مقابل در دادگاه لشکری، معاون امنیتی زندان به پاسدارهایی که ما را بیرون زندان نگه داشته بودند گفت: کی به شما گفته این ها را بیاورید اینجا؟ ببریدشان همانجا که آورده اید. این ها نظرشان این بود که اول از کسانی که مواضع سخت تری علیه رژیم داشتند و فعال تر بودند شروع کنند. ما چون تنبیهی بودیم، ما را اول انتخاب کرده بودند برای اولین سری. ما هم نمی دانستیم قضیه چیست و اصلا چه اتفاقی افتاده. اگر هم به دادگاه برده می شدیم آن روز، با مواضعی که داشتیم، حتما تماممان اعدام می شدیم.

ملتی بخشا در نهایت ناباوری و بخشا در باوری کور جان جوانانش را به نظامی کهنه پرست ، ضد پیشرفت و سد راه آزادی می بخشد. ملتی که اگر مسئولیت و سهم خویش را در این تراژدی نپذیرد هرگز نخواهد دانست که جنایت علیه بشریت تنها زمانی می تواند بوقوع بپیوندد که این جنایت همراهانی بسیار گسترده تر از حلقه ی محدود حکومت داشته باشد و اینکه همراهی تنها همفکری نیست بلکه سکوت در برابر جنایت و بدتر از آن بی تفاوتی در برابر آن مهمترین زمینه ساز چنین فجایع بشری است. ملتی که این نداند توانایی تربیت فرزندانی صلح طلب و انساندوست نخواهد داشت.

دادخواهی مفهومی وسیع تر را دربردارد. هدف از محکمه تنها مجازات نیست، محکوم کردن خود جنایت و مهر باطل زدن به آن و روشن شدن حقیقت هدف مهمتر دادخواهی است. موضوع حقیقت یابی، جزلاینفک امر دادخواهی است. تجربه دیگران به ما نشان داده که روشن شدن جنایت هائی که از طرف حکومت ها صورت گرفته، وادار کردن حکومت ها به پذیرش مسئولیت خود در قبال جنایت ها و اعاده حقوق قربانیان بخش جدائی ناپزیر گذار جامعه به دموکراسی است.
تشکیل کمیسیون حقیقت می تواند در این راستا باشد. کمیسیون حقیقت دادخواهی غیرقضائی است. چنین کمیسیونی نیاز ناگزیر جامعه ماست. گرچه تشکیل آن در ایران امروز میسر نیست ولی کارهای زیادی هست که باید در این راه صورت گیرد.

پیام اعتصاب ما این است که نه برخوردهای حذفی و انحصاری آنان راه چاره مناسبی بر حل مشکلات و نه تحمل هزینه هائی که بر ما وارد می کنند خاتمه دهنده ی این روند است.چاره یابی مساله تاریخی ما ،مستلزم توقف روند در پیش گرفته ی حکومت های مختلف و اذعان بر حقوق انسانی ماست. هرچند که معتقدیم اعتصاب غذای ما نیز نه راه حلی بر این مساله ،که صرفا کنشی اعتراضی بر عدم وجود ارداه ای در جهت حل اصولی آن میباشد.

نوک حمله نهادهای قضایی و امنیتی جمهوری اسلامی ایران سالها است که نویسندگان و شعرای آذربایجانی را نشانه رفته است. بحثِ سانسور و ممیزی کتاب نیست. با احضارهای وقت و بی وقت از طرف ستاد خبری وزارت اطلاعات٬ تفتیش خانه٬ دستگیری بدون ارائه حکم جلب٬ حبس دراز مدت در انفرادی بدون داشتن وکیل٬ بدون ملاقات با اعضای خانواده و شکنجه های جسمی و روحی قصد پشیمان کردنشان را دارند. و در این مورد آخری هم که به حریم خصوصی شان حمله کرده اند.

گر همه ما، یا دست کم تعداد چشمگیری از ما مدعیان حقوق بشر همراه شویم، شاید شیرین عبادی، این وکیل شجاع صلح و و حقوق بشر در ایران بتواند با سری افراشته به کیهان و کیهانیان و تمامی عمله و اکره شیطان، که "گاه از خود شیطان بدکارتر و فرومایه ترند"، پاسخ دهد: آقایان به شما ربطی ندارد من و فرزندم چه دین و آیینی داریم.

امروز جهان می بایست روایت خود را از آن تابستان سیاه و راهرو های مرگ بیان کند و شما خواننده روایت او باشید. جهان، حتما مرا بابت آن اشتباه خواهد بخشید. و اگر من تنها برای یک چیز زنده مانده باشم، آن است که راوی همین قصه و ماجرا باشم. آری من تنها برای این زنده مانده‌ام که همین را روایت کنم.

حکومت ایران از هر وسیله ای برای بدنام کردن بهاییان استفاده میکند. یک فضای گل آلود ایجاد میکند و برای خودش ماهی میگیرد. در عین حال میدانیم که خانم عبادى اولين فرد نیست که با وی چنین شده و یقین داریم که آخرین فرد هم نخواهد بود.
خانم دیان علایی از شما سپاسگزاریم

برابر گزارشات و اخبار منتشره شامگاه ۲۰ شهریور تعداد زیادی از فعالان مدنی آذربایجانی در یک مراسم افطاری در خانه یکی از فعالین هویت طلب در تهران بازداشت‏شده‏اند، كه ضوابط قانونی و حقوق بازداشت‏شدگان به هیچ‏ وجه مورد توجه قرار نگرفته است، این افراد بدنبال بازداشت، از حقوق اساسی محروم گردیده‏اند هنوز از مکان نگهداری بازداشت شدگان هیچ گونه اطلاعی در دست نیست و تاکنون هیج تماسی با وکیل یا خانواده خود نداشته اند.

کم ترین وکوچک ترین حق یک انسان آزادی بیان است. اگرشخص حتی ازاین کوچک وجزئی محروم باشد، باچه امیدی می تواند به زندگی ادامه دهد؟ درجامعه ای که آزادی بیان نیست آزادی عمل هم نیست. هنگامی که انسان مجازبه انجام هیچ کاری نباشد، مخصوصا اگراویک اندیشمند باشد، مثلا یک معلم و یک دانشجو و یا یک خبرنگاروهراندیشمند دیگری که به نوبه خود می تواند برای جامعه کشوری که درآن زندگی می کند، مفید باشد، وجودش را ناامیدی فراخواهد گرفت.

دركیفرخواست تنظیمی اتهامات مرا چنین عنوان كرده اند:
"تبلیغ علیه نظام به نفع گروه های مخالف نظام"؛ازطریق شركت در راهپیمای های غیرقانونی و تشكیل و شركت در جلسات غیرمجاز و كشف و ضبط اسناد ومدارك مكشوفه و نگارش گزارشات و مقالات درسایت ها و نشریات مخالف نظام".

گروهی از خانواده ها، وابستگان، شکنجه شدگان ( بدون وابستگی به این یا آن سازمان و حزب، و با اسقلال کامل از آنها) و فعالین حقوق بشر می توانند با همکاری وکلای ایرانی و بین المللی به دور از پراکندگی، انشعاب، رقابتهای بین گروه های سیاسی امر دادخواهی علیه رژیم اسلامی را به پیش ببرند. یکی از دلائل مهمی که موجب تاخیر بیست ساله در امر دادخوهی شده است جنبه سیاسی و ارتباط آن با گروها و سازمانهای موجود است.

هر کس که آن زمان راهنوز به یاد دارد و جوهره ای از انسانیت در اوست به یاد این یاران گرامی سر فرود می آورد یادشان را عزیز می دارد وتلاش دربازگویی این جنایت برای مردم و انتشار اخبا رآن در مجامع و محافل صالح جهانی دارد.هر کس بهر اندازه که می تواند. باشد که با تلاش یکدیگر روزی فرا رسد تا در دادگاههای علنی به جُرم وحشیانه عاملین این کُشتاررسیدگی گردد.

نگاهی به برگزاری مراسمِ بزرگداشت بیستمین کشتار تابستان سال ۱۳۶۷ از طرفِ جمع مستقلی از جوانان و دانشجويان و فرزندان جان باختگان توسط کانون ۶۷ در کلن