در جامعه ی ما از“فضيلت“ تا „رذيلت“ و از „مخالفت“ تا „دشمنی“ راهی نيست و لذا، „انتقاد“ تا حدّ „انتقام“ تنزّل میيابد. از اينرو؛ هم „تودهی عوام“ و هم؛ „عوام تودهای“ هر دو - در مقابله با اسناد و استدلال، به دشنه و دشنام و عوامفريبی توسّل میجويند!

نقی حميديان يكی از بازماندگانِِ گروه چريكی احمد زاده، پويان، مفتاحی است- در سال ۱۳۵۰برای سومين بار دستگير و در سال ۱۳۵۷ توسط مردم از زندان رژيم ستم شاهی آزاد شده است- كه خاطرات خود را با نام „سفر با بالهای آرزو“ منتشر كرده است. ما در اين شمارهی آرش بخشهای كوچكی از اين كتاب را كه مربوط به بخشی از تاريخچهی شكلگيری سارمان است به چاپ رساندهايم.

در غيبت ِ سنت ِ „ نقد و نقادی „ واز تبعات ِ بی تفاوتی جامعه ی فرهنگی و روشنفکری ما است، که „ حافظه ی تاريخی“، به سادگی در معرض دستبرد قرار می گيرد و آب هم از آب تکان نمی خورد.

خاور شناسان بیگانه و داخلی روزگاری کوشیدند تا تاریخی بنویسند که در آن اروپاییان سرور دنیا باشند و تمدنشان کهنتر از دیگر مردمان جهان تا بتوانند بر سر آنان سرور باشند.
بنا براین تاریخی نوشتند که در آن تمدن ایرانیان نزدیک دوهزار و پانصد سال پیش و پس از جدایی از اروپاییان و کوچ به داخل ایران بنا نهاده شده و تمدن اروپاییان بیش از سه هزار سال دارد. پس ما هرچه داریم از غرب است.
مانیز این داستان تلخ و بدون گواه را پذیرفتیم و خواندیم و بازگو کردیم.

مفهوم „عصَبيت“ از „ابن خلدون“، متفکّر بزرگ تونسی در قرن ۱۴ ميلادی است که زنده ياد دکتر اميرحسين آريانپور او را „پيشاهنگ جامعه شناسی“ ناميده است. ابن خلدون، „عصَبيت“ را منشاءِ دولت ها يا قدرت های قبيله ای می داند، قدرت هائی که ريشه در باديه نشينی دارند و ضمن ستيز با مظاهر شهر و شهرنشينی، از طريق تهاجم و تاراج، روزگار می گذرانند و بقول ابوالفضل بيهقی: „بيابان، ايشان را پدر و مادر است، چنانکه ما را شهرها....“

اگرمنطق ِ نفس گیر و حضور ِ قاطعِ ِ جباریت ، از وقایع نگاران و مورخین دیروز دلالان مظلمه ای می ساخت ، تا تاریخ به روایت دربار نویسند و قلم به ذائقه ی قبله ی عالم بچرخانند ؛ امروز ، اخلاف آن مورخین ، حتی در غیبت آن ساز و کار نیز ، تاریخ به همان عادت مألوف و قرار معهود می نویسند .

"آیا مجموعه افرادی (به شمول نگارنده) که تلاش دارند خود را مدافعان و تلاشگران عدالت و آزادی معرفی نمایند،به فراموشی تاریخی دچار گشته ایم و یا تاریخ را به فراموشی سپرده ایم؟"
همین پرسش را بصورت کتبی با دوستی طرح نمودم وبرای تبین بیشتر پرسش مطلبی را برای وی ارسال نمودم.آن دوست نیز بخشی از مصاحبه "اوریانا فا لاچی“ روزنامه نگار ایتالیائی با "شاه" ایران و" آقای خمینی“ را برایم ارسال نمود.

: آنچه که مجلۂ آلمانی اشپیگل به قلم ماتیاس شولتس درباره کورش دوم به عنوان "پرچمدار قلابی صلح" در ژوئیۂ 2008 منتشر کرد، واقعیت داشت و این همه هیچ نکتۂ بکر و تازهای نبود. شولتس که به پس ِ پشتِ استفادۂ تبلیغاتی و سیاسی از استوانۂ گلی کورش بهعنوان "نخستین منشور حقوق بشر" میپرداخت، در یک جمعبندی بسیار فشرده، نمونهوار، تنها به چکیدۂ برخی از آخرین یافتهها و پژوهشهای معتبر باستانشناسی، آشورشناسی و ایرانشناسی اشاره کرد و سرانجام حرفهای دو آشورشناس معتبر آلمانی، یوزف ویزنهوفر و هانسپتر شاودیش را در تقویت گزارش خود بکار گرفت. رویکرد کلی آخرین خوانشها و بازخوانشهای علمی نیز در همین حدود است. این روند دهها سال است که جریان دارد و براستی رویکرد چندان نوی هم نیست.(.

تشکیل جمهوری مهاباد حاصل تجربه سالیان دراز مبارزه ملت کرد در بخشهای مختلف کردستان و بویژه روشنفکران کرد پس از رهائی از چنگال خونین رضاشاه پهلوی و استفاده از فرصتی بود که در این منطقه پیش آمده بود. حزب دمکرات کردستان به رهبری قاضی محمد، این اندیشه را شکل داد و جامه عمل پوشاند. قبل از تشکیل جمهوری در مهاباد در بخش کوچکی از اتحاد جماهیر شوروی در منطقه ای حدفاصل میان آذربایجان و ارمنستان جمهوری کوچکی بنام جمهوری سرخ، در لاچین تشکیل شده بود که بدست استالین منحل گردید.

اگر آن «عقلا» و دیگرانی که در موضع «دانای کل» به قضاوت در باره چریک های فدایی خلق نشسته اند، آگاهی آنان از زمان خویش، و مهم تر از آن همت و تلاش خستگی ناپذیر شان برای کسب این آگاهی‏ را‏، با آنچه که نسل کنونی و آنها در این زمینه ها عرضه می کنند بسنجند، شرمنده از ناآگاهی، سستی و بی همتی خود، در قضاوت نسبت به آنان احتیاط بیشتری به خرج می دهند ...